گوهر هنر در صدف روح نهفته شده، نه صندوق لباس!

آرت کافه-سیدرضا اورنگ:آدمی از روزی که خلق شد، بر او لباس پوشاندند تا خلقتش با لباس آراستگی یابد. یکی از دغدغه‌های بشر از همان آغاز، پوشش تن و نوع آن بود. انسان‌های اولیه نیز با آن درک اندک به پوشش خود اهمیت می‌دادند. برای همین از پوست حیوانات استفاده می‌کردند، عده‌ای نیز از پوشش گیاهی. با کشف آتش و پیشرفت روز افزون بشر، پوشش و نوع آن، همچنان دغدغه انسان بوده و هست. لباس‌های رنگارنگ به انسان‌های بی‌رنگ، جلوه‌ای خاص داد. هر منطقه و مملکتی پوشش خاص خود را بر تن می‌کرد.
ایرانیان با فرهنگ که قدمتی دیرین دارند، همواره به پوشش و لباس آراسته اهمیت داده و می‌دهند. آراستگی و پیراستگی، همیشه نشان از ایمان و وقار داشته و دارد. آثار به جا مانده از گذشته ایران زمین، نشان از آراستگی ایرانیان باستان دارد. از همان آغاز، ایرانیان با فرهنگ برای حضور در مراسم جشن یا عزا لباس مخصوص آن مراسم را بر تن می‌کردند.
گوناگونی پوشش در هر گوشه‌ای از این سرزمین بزرگ به چشم می‌آمد و می‌آید.
این درست که لباس نشان آدمیت نیست، اما نشان دهنده شخصیت بشر است.آراستگی و پیراستگی از صفات خوب آدمی است و باید همواره به آن نظر داشت. متاسفانه، همیشه عده‌ای آراستگی و شلختگی را از هم تشخیص نداده و نمی‌دهند. پوشیدن لباس‌های سبک و جلف، هیچ گاه آراستگی به حساب نیامده و نشانی از فخر ندارد که صاحب لباس به آن افتخار کند.
شیک پوشی هنر است و هر کسی این هنر را ندارد. عده‌ای فکر می‌کنند، هر چه لباس پر زرق و برق و ناهمگون باشد شیک‌تر است! برای همین هر چه را که به دست‌شان بیاید می‌پوشند و انگشت نمای خاص و عام می‌شوند. بد پوشی همیشه مورد تمسخر مردم قرار گرفته، زیرا آن را نشان از بد سلیقگی صاحب لباس می‌دانند.
هنرمندان، به خصوص دست اندرکاران سینما، تئاتر و تلویزیون و به ویژه بازیگران که همواره مقابل چشم مردم هستند باید به پوشش خود اهمیت بیشتری بدهند. این گروه ضمن اینکه لباس‌های شیک و مد روز می‌پوشند باید به وقار و آراستگی نیز اهمیت بدهند. پوشیدن هر نوع لباسی، شیک پوشی نیست. بعضی لباس‌ها در تن برخی، واقعا ذوق آدمی را می‌آزارد، به خصوص اینکه صاحب لباس از گروه مردان باشد.
نوع لباس، نشان دهنده هنرمندی نیست، آراستگی پوشش و سنگینی رفتار نشان هنرمندی است. یک هنرمند، هر جا، هر زمان و در هر مراسمی، هنرمندی‌اش بدون آنکه فریاد بزند از روی پوشش و رفتارش شناخته می‌شود.
هیچ کس با پوشش آنچنانی و رفتارهای نابجا هنرمند نشده و نخواهد شد. هنرمندی در لوح باطن شکل می‌گیرد و در آینه ظاهر نمایان می شود. هنرمندان واقعی هرگز خودنمایی نکرده و نمی‌کنند، زیرا هنرشان بزرگ‌ترین زینت است. کسانی که از هنر واقعی بدور هستند، برای اینکه همیشه در چشم باشند، دست به هر کاری می‌زنند، از پوشش نامناسب گرفته تا رفتار دور از شان. این گروه می‌دانند که هنری در چنته ندارند، برای همین خود را انگشت نمای خاص و عام می‌کنند تا به چشم بیایند که باز نمی‌آیند!
در برخی از مراسم‌های رسمی هنری، عده بسیار کمی از بازیگران مرد، لباس‌های بسیار جلف و نامناسبی به تن کرده و می‌کنند که واقعا آدمی خجالت زده می‌شود.
پوشش نامناسب و جلف زیبنده یک ایرانی اصیل، آن هم کسی که ادعای هنر بازیگری دارد،نیست. گاهی همین عده قلیل در جشنواره های خارجی نیز با نوع پوشش سبک خود باعث تمسخر دیگران شده و می شوند .این گروه اندک نه تنها عرض خود را می برند،بلکه آبروی ایران و ایرانی را نیز به خطر انداختند.
عده‌ای که ناخواسته و با هر نیتی وارد عرصه بازیگری شده‌اند، به جای اینکه با ممارست و تلاش توان بازیگری خویش را ارتقا دهند، مدام از این کلینیک زیبایی به آن کلینیک رفته یا مزون‌های لباس را زیر پا می‌گذارند! این کار به هنرشان می‌افزاید یا کم می‌کند؟! گوهر هنر در صدف روح نهفته شده، نه صندوق لباس!