گرفتن پروانه ساخت در ایران،پروسه ای است خسته کننده و پر دردسر که همیشه مورد اعتراض بوده و هست.متاسفانه سلیقه در دادن پروانه ساخت بسیار دخیل است.جوانانی که می خواهند برای اولین بار وارد عرصه فیلمسازی شوند،گرفتن این پروانه برای شان بسیار مشکل است،مگر اینکه فرد سابقه داری به عنوان تهیه کننده از آنان حمایت کند.
نواقصی که در مقررات صدور پروانه ساخت در سازمان سینمایی وزارت ارشاد وجود دارد،باعث شده شغل جدیدی در سینمای ایران با نام تهیه کننده صوری رواج پیدا کند.بی شک آنانی که پشت و پناهی ندارند و مقررات هم دستور اکید داده:حتما طرح ها و فیلمنامه ها باید توسط یک تهیه کننده ارائه شده یا نام و امضایش پای درخواست باشد،مجبور هستند برای گرفتن پروانه ساخت،به دامن یکی از این خانم ها یا آقایان دخیل ببندند!
بساط پروانه ساخت در ایران باید هرچه زودتر برچیده شود،اما پیش از آن ضروری است قانونی برای سینما مدون شده و در صحن مجلس شورای اسلامی به تصویب برسد،اگر چنین نشود مشکلات بیش از پیش خواهد شد.
وقتی بساط پروانه ساخت برچیده شود،مطمئنا بدون قانون مصوب، نظارت سخت و سلیقه ای بیش از گذشته خواهد شد.هرچند تهیه کنندگان و فیلمسازان با تجربه می دانند چگونه فیلمی تولید کنند تا در دست انداز چارچوب های اداره نظارت و ارزشیابی نیفتند،اما بی شک برخی از بی تجربه ها پا را از گلیم موجود بیرون خواهند نهاد،اینجاست که مشکل به وجود می آید،زیرا اداره نظارت و ارزشیابی پروانه نمایش به آنان نخواهد داد.در این صورت فیلم رنگ اکران را به خود ندیده و سرمایه تهیه کنندگان نیز به باد خواهد رفت.
بهترین راهکار برای کم کردن مشکل سینماگران ،این است که پیش از انحلال شورای پروانه ساخت،هرچه زود تر قانونی در مجلس به تصویب رسیده و ابلاغ شود تا کسی نتواند فراقانونی عمل کند،چه سینماگرها و چه مسوولان دولتی.
هرج و مرجی که در سینمای ایران وجود دارد به خاطر نبود قانونی جامع است.برای همین است که وقتی دولتی عوض می شود،مقررات نیز دچار تغییر می شوند.مقررات را هرمسوولی می تواند تغییر دهد،اما قانون مصوب مجلس را فقط نمایندگان منتخب مردم حق دارند تغییر دهند.اگر چنین اتفاقی در کشور بیفتد،دیگر با رفتن و آمدن مدیران، تغییرات سلیقه ای در سازمان سینمایی ایران جایی نخواهد داشت.
چهل سال از انقلاب اسلامی می گذرد،اما هنوز سینمای ایران قانونی ندارد تا سینماگران در چارچوب آن عمل کنند.
با تصویب این قانون،مطمئنا مشکلات حل یا به حداقل خواهد رسید.وقتی همه چیز در مدار قانونی قرار بگیرد،تکلیف سینماگران نیز روشن می شود.آنان وقتی ببینند قانونی وجود دارد که همه باید به آن عمل کنند و سلیقه های شخصی جایی برای عرض اندام نخواهند داشت،خیال شان از هر جهت راحت خواهد شد.
بی تکلیفی همیشه فیلمسازان را آزار داده است،باید همه آنان را از دام بی تکلیفی آزاد کرد تا با خیال راحت به کار خود بپردازند.
۲۰۰ فیلمساز برای حذف پروانه ساخت به رییس جمهور و رییس سازمان سینمایی نامه نوشته اند،اما متاسفانه هیچ راهکاری ارائه نداده اند.
بهترین راهکار، تدوین و تصویب قانون برای سینماست،وقتی قانون حاکم باشد احتیاجی به دستور رییس جمهور و رییس سازمان سینمایی نیست،زیرا همه چیز برمداری که باید بچرخد،می چرخد.
