اکثر استخوان خردکرده های تئاتر، سینما و تلویزیون، در بدترین شرایط با غول های نداری و بیماری دست و پنجه نرم کرده و می کنند و در تنهایی می میرند، اما کسی نه مرهمی بر زخم های شان می گذارد، نه حالی می پرسد و نه حتی دستی بر تابوت شان می زند!
این در حالی است که امروز، نابازیگران نازپرورده با دستمزدهای چند ده و چند صد میلیونی در عرصه سینما و تلویزیون جولان داده و خنده سرمستانه سر می دهند! مسوولان نیز چشم روی همه چیز بسته و فقط در فکر حفظ مقام و موقعیت خود هستند، اصلا برای شان مهم نیست آنان و بسیاری دیگر از هنرمندان در چه وضعیت اسفناکی به سر می برند.
روزگاری که این پیشکسوتان در عرصه تئاتر و سینما با کمترین امکانات و در سخت ترین شرایط هنرنمایی می کردند، این نابازیگران و مسوولان بر مسند ریاست نشسته، هنوز تقدیرشان مقدر نشده بود! در سال های اخیر تعداد قابل توجهی از این پیشکسوتان در بدترین وضعیت سر به دامان مرگ گذاشتند و می گذارند، اما مسوولانی که برای درگذشت فامیل دور یک نابازیگر جوان بزک کرده انواع پیام تسلیت را ارسال می کنند، برای فوت پیشکسوتان غریب، حتی آه سردی نیز بر نمی آورند، چه رسد به ارسال پیام تسلیت!
خانه های عریض و طویل سینما و تئاتر که پول بیت المال را هدر داده و می دهند، چرا گامی برای گرفتاران این دو عرصه برنداشته و برنمی دارند؟! چرا بالادست نشینان ، دستی به تابوت آنان نزده و نمی زنند؟ آیا پیشکسوتانی که پایه گذار تئاتر و سینمای این مملکت بوده اند، سهمی از درآمدهای میلیاردی ندارند؟ افتتاح خانه سالمندان هنرمندان، یک حرکت تبلیغی و توهین آمیز بیشتر نبود و نیست، مانند همان خانه پیشکسوتان که کوچک ترین گامی برای هنرمندان سالخورده بر نداشت. مشکل پیشکسوتان، خانه سالمندان نیست، احترام است و احقاق حق، همین.
چرا مسوولان برای یک شخص خاص، آنچه در توان شان هست انجام داده و می دهند، اما برای دیگرانی که سابقه شان از فرد مورد نظر بیشتر است، کاری انجام نمی دهند؟ آیا فقط یک نفر خاص باید در تمام مراسم حضور داشته و همه گرد او بچرخند؟ دیگر پیشکسوتان از نظر این مسوولان بی ارزشند؟! آسیاب به نوبت است، روزی که چندان دور نیست، نوبت به آنان نیز خواهد رسید. پیشکسوتان بی پناه، مظلومانی هستند که آه شان بسیار زود تاثیر خواهد گذاشت! به پیشکسوتان احترام بگذارید و آن گونه که شایسته است با آنان رفتار کنید. آنان احترام می خواهند، نه ترحم.
