رسانه ها در تمام جهان به عنوان چشم و گوش جامعه شناخته شده و بازتاب دهنده اتفاقات ریز و درشتی هستند که در عرصه های مختلف رخ می دهند.مردم رسانه های مکتوب و غیر مکتوب را منبع خبری خود برای کسب اطلاعات دقیق و صحیح می دانند.بنابر این یک خبرنگار یا روزنامه نگار حق ندارد بدون تحقیق،مطلبی را صرفا برای بازخورد و کسب شهرت بازتاب دهد.
امروزه در ایران همه چیز در عرصه رسانه ها دچار بهم ریختگی شدید شده و برخی از کسانی که عنان روزنامه ها را دردست دارند تاکنون حتی یک خبر را نیز تنظیم و منتشر نکرده اند.این یعنی فاجعه فرهنگی و ملی.عجیب است که افراد باسواد و باتجربه عرصه رسانه،برای گرفتن مجوز باید هزار خوان را پشت سر بگذارند،اما کسانی که در این عرصه کورسوی سوادی نیز از آنان ساطع نشده و نمی شود،در چشم برهم زدنی صاحب رسانه شوند!
دوستان خبرنگار،خوب دیدن و خوب شنیدن درس اول خبرنگاری است ،سپس تحقیق درباره دیده ها و شنیده ها ،در مرحله آخر وقتی صحت و سقم خبر تایید شد انتشار کردن آن.
برگ برنده هر خبرنگاری سرعت و دقت است،نه سرعت بی دقت به کار می آید و نه دقت بی سرعت.اینها درس هایی است که مسوولان شما در رسانه ها باید به شما بیاموزند که برخی این کار را نکرده اند.
مدیر مسوولی که فرق خبر با گزارش را نمی داند،چگونه می تواند خبرنگارش را هدایت کند؟وقتی صاحب نشریه سواد ندارد،خبرنگار نگون بختی که باید به این در و آن در بزند تا خبری را کسب کند،چه باید بکند؟بی شک مجبور است به هر دستاویزی آویزان شود تا به بالا دستی هایش خود را اثبات کرده و بیلان کار بدهد.
اینجانب با تجربه حدود ۳۰ سال در عرصه مطبوعات،خبرنگاران را در این مورد کم تقصیر می دانم،زیرا اخبار باید توسط بالا دستی ها چک شده بعد منتشر یا چاپ شود.وقتی مسوول مستقیم یا غیر مستقیم خبرنگار کلا در باغ نیست!اخبار دروغ به وفور منتشر شده و می شود.
متاسفانه یک تنبلی و بی سوادی عجیبی مثل بختک روی جسم و جان رسانه ها افتاده و خیال برخاستن نیز ندارد.آقای وزیر ارشاد،جناب معاون مطبوعاتی،اعضای محترم هیات نظارت بر مطبوعات،شما هم مانند برخی از مدیرمسوولان و سردبیران رسانه ها در این قضیه مقصر هستید و مدیون مردم.
متاسفانه هر روز بر تعداد اخبار غیر واقعی افزوده می شود،نه توسط افراد غیر حرفه ای در فضای مجازی،بلکه در نشریات مکتوب و غیر مکتوب قانونی که ادعای مدیران شان گوش فلک را کر کرده است.
امروز خبری منتشر شد مبنی بر مرگ بازیگر نقش اوشین در«سریال سال های دور از خانه» که کذب محض بود.مسوولان رسانه هایی که این خبر را منتشر کردند،می توانستند پیش از انتشار لااقل نگاه کوتاهی به ویکی پدیا یا هر منبع دم دست دیگری بیندازند تا به سادگی متوجه نادرست بودن خبر شوند،چرا این کار ساده را انجام ندادند؟حتما فکر می کردند چون اوشین را مردم دوست دارند،با کثرت و سرعت این خبر را پیگیری کرده و در کسری از ثانیه صدها مخاطب جذب رسانه آنها می شود،اما به این فکر نکرده و نمی کنند،تکذیب این خبر چقدر از اعتماد مردم به چنین رسانه هایی کم می کند.
آیاکو کوبایاشی-اوشین (۶–۱۰ سالگی)،یوکو تاناکا- اوشین (۱۶–۴۶ سالگی) و نوبوکو اوتاوا-اوشین (۵۰–۸۴ سالگی) نقش های اوشین را در سنین مختلف بازی کرده اند.هارو آکاگی که به اشتباه آن را اوشین فرض کرده اند،تنها بازیگر یکی از نقش های فرعی بوده است.آیا نمی شد در عرض چند ثانیه متوجه این اشتباه شد؟آیا برای خبرنگاری که برای اولین بار این خبر را منتشر کرده یا مسوول بالادست او خیلی سخت بود که این کار را بکنند؟
خبرنگار باید،باهوش،محقق ،دقیق و سریع باشد تا بتواند موفق شود.خطای کوچک خبرنگار را می شود تا حدودی نادیده گرفت،اما اشتباه مدیر بالادستی که اجازه انتشار این خبر و مشابه آن را می دهد هرگز.
خبرنگاران اگر سال ها نیز در دانشگاه ها درس بخوانند،برای آموزش و کسب تجربه احتیاج به پیر و مراد دارند،اگر مدیران مسوول و سردبیرانی که باید خبرنگاران تازه کار را هدایت کنند،خودشان سواد رسانه ای نداشته باشند،وضعیت این گونه می شود که الان دچار آن هستیم.
