در اکثر ماده ها و بندهای دستور العمل نظام درجه بندی سنی فیلم های سینمایی که اخیرا ابلاغ و منتشر شده،مواردی وجود دارد که به علت قابل تفسیر بودن مشکل ساز خواهند بود.به عنوان مثال مصداق دلهره چه خواهد بود،آیا اکثر افرادی که زیر ۱۲ سال سن دارند تعریف شان از دلهره یک چیز است؟یکی دیدن سوسک برایش دلهره آور است،دیگری دیدن حیوانات وحشی و صحنه های خشن تر نیز،دلهره آور نیست!صحنه های نسبتا خشونت آمیز یعنی چه؟معیار الفاظ نامناسب چیست؟چه کسی یا ارگانی مسوول تفسیر صحنه های نامناسب است؟صحنه نامناسب به چه صحنه هایی گفته می شود؟ اینها همه کلی گویی است،باید جزئی به مسائل نگاه کرد تا دستورالعمل مناسبی نوشت و ابلاغ کرد.
روابط خلاف عرف جامعه و یا زبان تند و نامناسب چه مصداقی دارند؟چه تعریفی از عرف جامعه،زبان کند و مناسب ارائه شده است تا همگان،به خصوص سینماگران بدانند کدام مورد خلاف است؟
چه صحنه هایی خشونت آمیز است و چه صحنه هایی نیست،این مهم را چه فرد یا افرادی مشخص می کنند؟آیا اعضای شورای نمایش صاحب این دیدگاه هستند یا می خواهند نظر شخصی بدهند؟
۱۸ +این فیلم دارای صحنه های افراطی از خشونت یا صحنه های استعمال مواد مخدر یا صحنه هایی تداعی کننده روابط زناشویی و یا الفاط و حرکات نامناسب است و تماشای آن برای افراد زیر ۱۸ سال ممنوع است.یعنی برای افراد بالای ۱۸ سال همه چیز مجاز است؟!
چه مرجعی تشخیص داده که دیدن و شنیدن صحنه های تداعی کننده روابط زناشویی یا الفاط و حرکات نامناسب ،برای افراد بالای ۱۸ سال مناسب است؟یعنی دست فیلمسازان باز است تا هر نوع صحنه جنسی و الفاظ و حرکات نامناسب را در فیلم های خود لحاظ کنند؟! اگر چنین باشد باید دست مریزاد گفت به طراحان این دستورالعمل،زیرا تهیه کنندگان و فیلمسازان می تواند با استناد به مفاد آن فیلم های پرفروش تری تولید و اکران کنند!با این حساب می توان فیلم «رحمان۱۴۰۰» را شامل درجه بندی کرده و دوباره روی پرده فرستاد!
با اتفاقاتی که برای فیلم «رحمان۱۴۰۰» افتاد،دیگر نمی توان امید چندانی به بازرسان سازمان سینمایی داشت،چون ممکن است برای بازرسی فقط به بعضی از سینماهای خاص و مشخص بروند!
ای کاش سازمان سینمایی دیدی کارشناسانه به این موضوع داشت تا دستورالعمل جامع تر و روشن تری را نوشته و ابلاغ می کرد.
مطمئنا با عوض شدن اعضای شورای پروانه نمایش یا رییس جدید سازمان سینمایی،گروه جدید تفسیر دیگری خواهد داشت.ضمنا با تغییر وزیر ارشاد و رییس سازمان سینمایی،این طرح دیگر برای گروه جدید ضمانت اجرایی نخواهد داشت.
مشکل بزرگ آیین نامه ای که برای تولید فیلم سال ۱۳۶۱ در هیات دولت تصویب و ابلاغ شد قابل تفسیر بودن آن است.اگر ماده ها و بندهای آن صریح و روشن بودند،این همه مشکل در بحث نظارت فیلم ها پیش نمی آمد و این همه اعتراض در پی نداشت.جالب است که برخی از اعضای شورا، در مقابل اعتراضات، خود را تابع جمع دانسته و گفته اند چاره ای جز قبول مصوبه های شورا نداشته اند!
سوال بزرگ این است:چرا باید در سینمای ایران چنین آیین نامه ها و دستورالعمل های قابل تفسیری نوشته و ابلاغ شود که این همه مشکل در پی داشته باشد؟!
پیش از انقلاب رده بندی فیلم ها به دو گروه عمده بالای ۱۸سال و کمتر از ۱۸ سال تقسیم می شدند که بیشتر به خاطر صحنه های جنسی بود.در موارد نادری هم برخی از فیلم ها مانند «طالع نحس۱» به علت ترسناک بودن شامل رده بندی سنی شدند،هرچند که از سوی بسیاری از سینماداران رعایت نمی شد!نگارنده به یاد ندارد در آن دوران، سینما ها اخطاری را برای گروه های سنی دیگری مقابل چشم مخاطبان نصب کرده باشند.
