اگر این خانه با نیت خیر نیز راه اندازی شده باشد،مدت هاست که در مسیر خیر قدم بر نداشته و نخواهد برداشت،زیرا منافع فردی بر منافع جمعی ارجح تشخیص داده شده است.آنانی که بر مصدر این نهاد نشسته و می نشینند،برای شان منافع دوستان ، گروهی خاص و صد البته خودشان همیشه اولویت داشته و خواهد داشت.برای همین است که هیچ گاه از ساحت این خانه بوی عدالت شنیده نشده و نمی شود.
چه بسیار گرفتارانی که انگ هنر بر ناصیه شان دیده می شد،اما در نداری و بیماری دست و پا زدند،ولی خانه سینما چشم بر دردشان بست و دست کمک خواهی آنان را پس زد تا بمیرند.نام بردن از این دردمندانی که دیگر در جمع ما نیستند مجالی دیگر می طلبد و حالی دگرگون تر.
بنای خانه سینما از ابتدا درست چیده نشده،برای همین از پای بست ویران است.عده ای که به خاطر منافع شخصی، سنگ این خانه را به سینه زده و می زنند،به خوبی می دانند که حقیقت را نگفته و با مردم و هنرمندان روراست نیستند.قرار بود این خانه آشیانه اعضای سینما باشد،نه لانه «از ما بهتران»!
اهالی سینما،به خصوص آنانی که دست شان به دهان نمی رسید یا کمتر می رسید،قند در دل آب کردند که سندیکایی مانند آنچه در هالیوود وجود دارد در ایران راه اندازی شده تا امنیت شغلی و آینده زندگی شان را تثبیت کند،اما خود غلط بود آنچه می پنداشتند!
از حق نگذریم،مدیران دلسوزی نیز در خانه سینما بوده و هستند،اما هرگز نگذاشته و نمی گذارند آنان کاری از پیش ببرند.
برخی از مدیران خانه سینما که امر بر آنان مشتبه شده و می شود،معاونت های سینمایی را تحت فشار گذاشته و می گذارند زمام امور کل سینمای ایران را به دستان آنان بدهند که تا هر کجا می خواهند تاخته و بتازند.متاسفانه عده ای مدیر کارمند صفت که بر مسند لرزان معاونت سینمایی یا سازمان سینمایی تکیه زدند،ترسیدند یا تحت تاثیر قرار گرفته و اختیارات زیادی را در اختیار آنان قرار دادند،این کار غلط باعث شد سینمای ایران عقبگرد کرده و به سمت قهقرا پیش برود.
هالیوود نزدیک ۱۰۰ سال است که صاحب سندیکا شده، آن هم سندیکاهایی که توپ هم نتوانسته و نمی تواند آنها را تکان دهد،اما تمام سیاست های کاری و تصمیمات حرفه ای را در چارچوب سندیکاهای خودشان اعمال کرده و می کنند و هرگز سیاست ها و تصمیمات خود را به دولت و کل سینمای آمریکا تحمیل نکرده و نمی کنند،زیرا حد و حدود خود را دانسته و مطابق سیستم تعریف شده عمل می کنند.برای همین است که همیشه موفق بوده و هستند.
خانه سینما به جای رسیدگی به امور اهالی آن،محل مناقشه بحث های سیاسی شد که اصلا به آنها مربوط نبود و نیست.این شلوغ کاری ها را به دو دلیل عمده راه انداختند،اول برای باجگیری از دولت ها و دوم برای منحرف کردن ذهن اعضای واقعی خانه سینما و مردم تا از اتفاقات جلو و پشت پرده این خانه با خبر نشوند.
یکی از شعارهای همیشگی مدیران خانه سینما،بیمه کردن اعضای آن بود،این اتفاق برای گروهی افتاد،برای عده ای دیگر نه.امروز فریاد بیش از ۲۰۰ نفر از اعضا به آسمان بلند است و در خواست حداقل بیمه را دارند،اما فریادشان را کسی نشنیده یا نمی خواهند بشنوند.بیمه شدن اعضای خانه سینما،کمترین حق آنان است که دریغ شده است.این دویست و اندی نفر که کارت هم دارند باید حق خود را از چه کسی و کدام مرجعی بگیرند؟چرا حق شان نادیده گرفته شده و می شود؟پس این پول های هنگفتی که سازمان سینمایی و دیگر نهاد ها به خانه سینما داده و می دهند کجا هزینه شده و می شود؟مگر اولویتی بالاتر از بیمه اعضا وجود دارد؟!
همواره سردمداران خانه سینما فریاد می کشیدند این خانه مستقل بوده و از دولت برائت بری است،اما امروز طبل ادعای شان پاره شده و طشت رسوایی شان از بام افتاده،زیرا سازمان سینمایی در یکی از شفاف سازی های خود،این خانه را از زیرمجموعه های این سازمان دولتی دانسته است.
برای همین است، این دویست و اندی نفر از اعضای خانه سینما که دنبال حق و حقوق خود یعنی بیمه هستند،روی به سرپرست سازمان سینمایی آورده و از وی خواسته اند به مشکل شان رسیدگی کند.
از آنجایی که خانه سینما زیرمجموعه سازمان سینمایی محسوب شده، اهالی این خانه از حسین انتظامی درخواست و انتظار دارند وی مشکل شان را حل کند.مطمئنا این افراد از طریق خانه سینما پیگیری های خود را انجام داده اند،چون نتیجه ای نگرفته اند دست به دامان سازمان سینمایی و سرپرست آن شده اند.انتظامی به عنوان متولی سینما وظیفه شرعی و عرفی دارد تا مشکل این گروه از اهالی خانه سینما را حل کند.
