در هالیوود و دیگر کشورهای صاحب سینما نیز بازیگران بسیاری روی صحنه و مقابل دوربین رفته اند،اما همه آنان در ذهن تاریخ سینما و خاطر مخاطبان ماندگار نشده اند.اگر بازیگرانی مانند گریگوری پک،اسپنسرتریسی،همفری بوگارت،کاترین هپبورن،اینگرید برگمن،مارچلو ماستریانی،ژان گابن،آلک گینس و رابرت دنیرو در عرصه سینما نام شان عالمگیر شده است،دارای توانایی های بسیار و هنری سرشار بوده اند.این هنرمندان در جهان نظیری نداشته اند که بتوان بازیگری دیگر را با آنان قیاس کرد.
چندی است که برخی از کارگردانان ایرانی ،خواسته یا ناخواسته،بعضی از بازیگران ایرانی را به اشتباه با غول های سینمای جهان برابر یا بالاتر دانسته اند! این خطا و اشتباهی است که نمی توان از آن به سادگی گذشت.وقتی بازی جولین مور با رضا کیانیان ۱۰ سال نوری فاصله و تفاوت هنرنمایی آنتونی کوئین با بازی حامد بهداد ۱۰۰ سال نوری است،چگونه می توان آنان را در یک ردیف قرار داد و با یکدیگر مقایسه کرد؟!
این عادت اغلب ایرانیان است که همیشه،به جای بالا کشیدن خویش،تمام تلاش خود را به کار می گیرند تا بالانشینان را پایین بکشند!این اتفاق هرگز نیفتاده و نمی افتد،پس تلاش بیهوده انجام ندهند.پیش تر نیز عده ای معدود و خودشیفته خواستند حافظ،سعدی،فردوسی،مولوی و دیگران را از عرش به فرش بیاورند،اما تلاش شان بیهوده بود و خواهد بود.
اگر کارگردانی تازه کار برای اثبات کار خود و فروش فیلم،بازیگرش را برتر از نمونه های خارجی می پنداشت و اعلام می کرد،قابل گذشت بود،اما از موی سپید کرده های سینما این خطا پذیرفتنی نبوده و نخواهد بود.
رابرت دنیرو به عنوان بهترین بازیگر تمام دوران سینما شناخته شده وعنوان سلطان سینما را یدک می کشد،چطور کارگردانی به خود جرات می دهد بگوید بازی وی در اغلب یا برخی از فیلم ها تکراری است!
رابرت دنیرو برترین میمیک چهره را در بین بازیگران سینمای جهان دارد و هریک از خطوط چهره اش، داستانی مجزا و تاثیر گذار است.آن گونه با خطوط چهره اش بازی می کند که به مخاطب، حس کامل را در هر حالتی و به بهترین وجه انتقال می دهد.
نقش های متفاوتی که رابرت دونیرو در فیلم های مختلف ایفا کرده،نشان دهنده قدرت این بازیگر است.مگر می شود به بازی چنین هنرمندی اشکال وارد کرد؟
آری،حق همه است که انتقاد کرده و نظر خود را بیان کنند.هرکسی بنا بر ذوق ذاتی خود می تواند بگوید بازی رابرت دنیرو و دیگر بزرگان سینما را دوست ندارد،اما هرکسی نمی تواند از بازی وی ایراد فنی بگیرد،مگر اینکه از او بالاتر یا هم سطح وی باشد.
بازیگران ایرانی نیز،غلو کارگردانان را جدی نگرفته و بر تلاش خود بیفزایند تا بازیگر بهتری شوند.از نگارنده نیز کینه ای به دل نگیرند،زیرا نیت وی انتشار حقایق است و قصد نداشته و ندارد کسی را برنجاند،اما به عنوان یک منتقد باید سره را از ناسره تشخیص و برملا کند.
کارگردانان محترم نیز به جای تعاریف غیر واقعی، تمام توان خویش را به کار بگیرند و با راهنمایی های درست بر کیفیت بازیگران ایرانی بیفزایند.
مخاطبان، به دانش و آگاهی بعضی از فیلمسازان ایرانی اعتقاد داشتند،اما این گونه اظهار نظرهای آماتور گونه،نگاه علاقه مندان سینما را نسبت به آنان تغییر داده است.
آقای کمال تبریزی،خط شکن سینمای ایران نیز،اگر درباره بازی رابرت دنیرو،آنتونی کوئین و دیگر بزرگان سینما این همه اطلاعاتش کم است،بهتر است دروس سینما را بارها مرور کرده، فیلم های خوب خارجی را به تماشا نشسته و درباره عملکرد بازیگران مطرح دنیا مطالعه کند تا دیگر دچار خطا نشود،یا به همان مسوولیتی که در باغ فردوس داشت ادامه دهد!
