سینمای هالیوود از همان سال های نخست سندیکاهای سینمایی را راه اندازی کرده و سپس این تشکلات غیر دولتی را با برنامه ریزی های دقیق و وضع مقررات کاربردی تثبیت کرد.برای همین است که در هالیوود و دیگر کشورهای صاحب سینما همه چیز بر مداری که باید بچرخد،می چرخد.
سینمای پیش از انقلاب نیز با توجه به تعداد محدود تهیه کنندگان ،تشکلاتی داشت،اما چندان گسترده نبودند،زیرا هم تعداد تهیه کننده ها معقول بود و هم مشکلات چندانی وجود نداشت.
پس از پیروزی انقلاب،کم کم تعداد تهیه کنندگان تازه وارد به عرصه سینما افزایش یافت که متاسفانه امروز تبدیل به رقمی عجیب و غریب شده است!در گذشته ای نه چندان دور،این افراد به موازات یکدیگر کار کرده و کمتر بین آنان مشکل پیش می آمد،اگر هم پیش می آمد قابل حل بود.متاسفانه برخی از تهیه کنندگانی که امر به آنان مشتبه شده بود،پا را از حیطه خود فراتر گذاشته و مدیران سینمایی وقت را وادار کردند تا از سیاست های آنان پیروی کنند،از جمله ممنوع و محدود کردن اکران فیلم های خارجی.برخی از مدیران با این گروه راه آمدند،اما بعضی دیگر جبهه گرفتند که گاهی نیز درگیری پیش می آمد.زیاده خواهی معدودی از تهیه کنندگان اولین جرقه آتش اختلافات بود.
سپس تهیه کنندگان تشکل واحدی را شکل دادند که اکثرا زیر چتر آن رفتند.دیری نگذشت که میان جمع تهیه کنندگان، با بهانه های مختلف اختلاف و درگیری پیش آمده و جبهه گیری ها آغاز شد.نقش برخی از مدیران دولتی سینما را نیز نمی توان در بروز این اختلافات نادیده گرفت.
مدت هاست که تشکل واحد تهیه کنندگان چندپاره شده و هر گروهی برای سینمای از نفس افتاده ایران ساز خود را می زند.گاهی حرکت هایی از سوی ریش سفیدان این حرفه صورت گرفته تا دوباره همه زیر یک سقف جمع شوند،اما عده ای که منافع شان را در اختلاف می دیدند و می بینند،همیشه در راه اتحاد سنگ اندازی کرده و می کنند تا جایگاه خویش را همچنان حفظ کنند.
مدیران دولتی نیز هرچند در ظاهر خود را طرفدار اتحاد تهیه کنندگان نشان می دادند و می دهند،ولی در باطن ناخن بهم می سایند تا این اتحاد به هیچ وجه شکل نگیرد،زیرا با وجود یک تشکل متحد و منسجم که همه تهیه کنندگان را شامل می شود،حنای آنان دیگر رنگی نخواهد داشت! بنابراین علاقه قلبی شان این است که اختلافات همچنان پابرجا بماند که مانده است.
جامعه صنفی تهیه کنندگان سینمای ایران با ریاست سیدضیاهاشمی،چند بار تلاش کرده تا همه تهیه کنندگان دوباره زیر یک چتر جمع شوند،اما تا کنون راه به جایی نبرده است.
سیدضیاهاشمی و دیگر اعضای جامعه صنفی تهیه کنندگان جشن نخستین آیین سپاس تهیه کنندگان سینمای ایران را برگزار کردند تا بهانه ای باشد برای رفع اختلافات.در این مراسم از تهیه کنندگانی که عضو تشکل های دیگر بودند نیز دعوت شده و از آنان هم تقدیر شد تا از دامنه اختلافات کم شود که امیدواریم این گونه باشد.
برای رفع اختلافات باید تمام تهیه کنندگان تلاش کنند تا اتحاد مورد نظر به دست بیاید.چشم داشتن به مدیران دولتی سینما برای گام برداشتن در جهت رفع اختلافات خیالی باطل است که نباید در ذهن ها شکل بگیرد،چون چنین اتفاقی نیفتاده و نخواهد افتاد.
سید ضیا هاشمی با برپایی نخستین آیین سپاس تهیه کنندگان سینمای ایران و تقدیر از اعضای تشکلات دیگر، در حقیقت اولین قدم را برای اتحاد دوباره تهیه کنندگان برداشت،دومین قدم را چه کسی بر می دارد؟!
@nasrodinmolla
