این جاهل های شهر و محل به دو گروه عمده بامعرفت و بی معرفت تقسیم می شدند و حد وسطی بین آنان نبود.مثلا مرحوم طیب حاج رضایی جزو گروه بامعرفت ها بود و دشمن او یعنی رمضان یخی در دسته بی معرفت ها جای می گرفت.
پس از انقلاب بساط کلاه مخملی ها از سینما برچیده شد و فقط در فیلم هایی که تاریخ شان به قبل از انقلاب برمی گشت خودنمایی می کردند،آن هم برای تقبیح آنان بوده،نه تمجید.
دیری از انقلاب نگذشته بود که توسط برخی از تهیه کنندگان،فیلمفارسی دوباره به سینمای ایران بازگشت و کلاه مخملی ها باز محبوب بعضی از کارگردانان شدند.امروز نیز همانان با تیپی جدید و داستان هایی شبیه در سینما صاحب جاپایی محکم شده اند.
پس از انقلاب، تلویزیون ملی ایران به صداوسیما تغییر نام داد و همواره درصدد زدودن ذهن مردم از تاریخ معاصر پیش از انقلاب بود.بنابراین کلاه مخملی ها جایی در آن نداشتند،مگر برای تحقیر و تحمیق!
طولی نکشید که کلاه مخملی ها با سلام و صلوات وارد صداوسیما شده و عنان سریال ها را در دست گرفتند.این بار،نه برای تحقیر و تحمیق،بلکه به عنوان سمبل های معرفت!
تا کنون مجموعه های زیادی در تلویزیون جمهوری اسلامی ایران تولید و روی آنتن رفته که محور آن جاهلان بامعرفت و بی معرفت بوده اند!
در اولین روز ماه رمضان امسال نیزتلویزیون، پس از افطار مردم روزه دار،کلاه مخملی های جدید و بی هویت خود را به زور مهمان خانه های مردم کرد تا در این ایام مبارک درس معرفت به آنان دهند!
از نظر نگارنده،کلاه مخملی ها نیز جزو این جامعه هستند و حق دارند مانند همه روی آنتن بروند،منتهی نه از نوع بی هویت و دروغین!
دوران این جاهلان گذشته و هرگز نمی توان مانند آنان را در فیلم ها به تصویر کشید،مگر توسط کارگردانان با تجربه ای که آن برهه تاریخی را درک کرده و می شناسند.
اغلب بارفروشان تهران، در گذشته مردانی وطن پرست،دیندار و خیر بودند که تکیه گاه مردم محسوب می شدند،نمونه بارز و مبارز آنان حاج اسماعیل رضایی بود که در معرفت و دیانت زبانزد بود.مرحوم طیب حاج رضایی با ارشاد های وی در زندگی خویش تغییر رویه داد و تا پای جان روی آن ایستاد.حاج اسماعیل کسی بود که با ساخت خانه،پیدا کردن شوهر و ایجاد شغل،به بسیاری از روسپیان کمک کرد تا از این منجلاب رهایی یابند.
شخصیت های جاهل منش و بی کلاه و دستمال سریال «برادرجان» از کلاه مخملی های اصیل فقط سبیل شان را به ارث برده و از هویت آنان تهی هستند.این جاهل های نوین،به جای بر سرگذاشتن کلاه،پوشیدن کت و شلوار مشکی،بر تن کردن پیراهن سفید و چرخاندن دستمال در دست،کت و شلواری رنگین،پیراهنی بد رنگ یا کاپشن بر تن دارند.
آنان فقط سعی می کنند لهجه ای مشابه را در دهان بچرخانند و بیرون بریزند که حاصل دست نویسنده این مجموعه است.
آنچه از پخش دو قسمت آغازین مجموعه «برادرجان» به دست می آید،فاش شدن این مهم است که تهیه کننده،کارگردان و نویسنده آن،حتی کمترین آشنایی را با صنف بارفروش و حجره داران ندارند.کل سواد آنان در این زمینه محدود شده به آرشیو فیلمفارسی های پیش از انقلاب!
هیچ کدام از آنان بارفروشان قدیم را درک نکرده و ندیده اند،برای همین است که مانند همیشه کلیشه را پیشه کرده اند.کلیشه به معنای تکرار نیست،بلکه زمانی ظهور و بروز پیدا می کند که نویسنده درباره ناشناخته ها و نادیده ها بنویسد و کارگردان بسازد!مگر تمام بارفروش ها مانند هم حرف می زنند و عمل می کنند که نویسنده و کارگردان همه را به یک چشم می بینند؟
ای کاش نویسنده قبل از نوشتن،لااقل سری به میدان تره بار می زد و بارفروشان را از نزدیک مشاهده می کرد.
مدیران صداوسیما از یک سو مدعی هستند که قصد دارند برنامه هایی تمیز و با هویت تولید کرده و روی آنتن بفرستند و از دیگر سو دست به دامان کلاه مخملی ها می شوند تا لمپنیزم را تبلیغ کنند!گویا آنان،آنچه را که می گویند باور ندارند.این نشان از بی دانشی برخی از مدیران تلویزیون دارد که حتی با مردم ایران زمین و فرهنگ آن نیز بیگانه اند.
معلوم نیست سریال تولید برنامه ها و مجموعه های بی هویت و ضعیف تا کی می خواهد در تلویزیون ادامه پیدا کند؟!هر روز به جای اینکه یک گام به جلو بردارند،یک قدم به عقب می روند.برای همین است که مخاطبان این رسانه مهم،مدام در حال ریزش است.
