در حال حاضر نزدیک به ۳۰۰ نفر کارت تهیه کنندگی در دست دارند که برای سینمای ایران،با توجه به حجم محدود تولید و مخاطب اندک،یک فاجعه است.این آمار بالا، نشانه پیشرفت در سینما نیست،دلیل پسرفت است!توسعه واقعی یعنی تثبیت آنچه وجود دارد،نه افزایش آنچه وجود ندارد.
هرچند سازمان سینمایی تاکید کرده است تا همه تهیه کنندگان به اتحاد رسیده و زیر یک سقف جمع شوند،اما با وجود اختلاف نظر های بیشمار بین صنوف این حرفه،بعید به نظر می آید برخی از صنوف و تهیه کنندگان شمشیرهای آخته جنگ را پایین آورده و در نیام صلح قرار دهند!
در همین رابطه نظر غلامرضا موسوی از تهیه کنندگان قدیمی سینما را جویا شده ایم که در ادامه می خوانید:
غلامرضا موسوی در پاسخ به سوال آیا اتحاد واقعی تهیه کنندگان شکل می گیرد؟ گفت:به گمان من اتحاد تهیه کنندگان در قالب شورایعالی تهیه کنندگان سینمای ایران شکل گرفته است. در این شورا ، چهار تشکل تهیه کنندگی نماینده دارند. اگر این شورا همانند سه سال قبل فعال باشد، می تواند کلیه تهیه کنندگان را با نگاه های متفاوت نمایندگی کند.در شورایعالی چهار تشکل تهیه کنندگی زیر یک سقف جمع و فعالیت می کنند.با اطمینان می توان گفت در این شکل ، همه سلیقه ها در شورایعالی نماینده دارند.
وی درباره موانع بر سر راه این این اتحاد عنوان کرد:در شکل دیگر که اصطلاحا صنف واحد گفته می شود ، مشکل عدم حضور نمایندگان سلیقه های متفاوت به چشم می خورد.
موسوی پیرامون راهکارش برای یک پارچه شدن صنف تهیه کنندگان گفت:من همچنان اعتقاد دارم چتر شورایعالی برای فعالیت صنفی ، به شرط اساسنامه دقیق و مدون ، تعریف تشکل ها، رابطه اعضا با شورایعالی ، وظایف تشکل ها در مقابل شورایعالی و وظیفه شورایعالی در مقابل تشکل ها ، بهترین و مترقی ترین شکل فعالیت صنفی ، فارغ از شکل پادگانی است
او در جواب سوال آیا سینمای ایران حدود ۳۰۰ تهیه کننده کاربلد دارد؟تاکید کرد: پاسخ قطعا منفی است.
