آرت کافه-سیدرضااورنگ:نخستین دوره کارگاه تخصصی«فیلمنامه نویسی دفاع مقدس» با هدف تربیت فیلمنامه نویسان مستعد در حوزه دفاع مقدس، با سرفصل‌هایی چون «موضوعات اجتماعی در دفاع مقدس»، «طنز دفاع مقدس» و سوژه‌های مرتبط با خطوط نبرد می‌پردازد و فیلمنامه‌های برتر و تصویبی این کارگاه برای ساخت از هنرجویان خریداری خواهد شد.
این متن خبری است که سازمان اوج منتشر کرده است.برپایی کارگاه تخصصی«فیلمنامه نویسی دفاع مقدس» دیگر چه صیغه ای است،انسان درمی ماند که این موضوع جدی است یا شوخی؟!
باید دید فرد یا افرادی که این ایده و طرح از ذهن شان تراوش شده که هستند و تخصص شان چیست و با چه نیتی چنین کارگاهی را می خواهند راه بیندازند؟دیدن این افراد واقعا جذاب و سرگرم کننده خواهد بود!شاید دنیا عوض شده و سینمای جهان دچار دگردیسی شده که ما از آن خبر نداریم.
در ایران، الا ماشاءالله شعار داده می شود و طرح های نوین غیر عملی ارائه،اما هرگز کسی پیگیری نمی کند که شعارها عملی یا طرح ها اجرا شده اند یا نه.نبود پیگیری باعث شده این اتفاقات در سرزمین عجایب رخ داده و بدهد!
فیلمنامه اصولی دارد که بیش از چند دهه است مطابق آن عمل شده و می شود. این اصول با تغییراتی اندک و نامحسوس ،همچنان توسط فیلمنامه نویسان هالیوود و دیگر کشورهای صاحب سینما رعایت می شود.فیلمنامه اساس یک فیلم است و بدون آن سینمای داستانی نیز وجود نخواهد داشت.
همه جای دنیا فیلمنامه را جدی می گیرند،غیر از ایران،البته ایرادی هم ندارد،چون اینجا سرزمین عجایب است و در چنین سرزمین هایی هر اتفاقی می افتد و نباید تعجب برانگیز باشد!
سال های متمادی است که کارشناس و غیر کارشناس فریاد می زنند مشکل سینمای ایران فیلمنامه است،اما هیچ کس حتی مشکل یا مشکلات را بیان نمی کند،چه رسد به اینکه راهکار ارائه شود. مراکز و دانشکده های سینمایی دولتی و غیر دولتی که تعداد دانشجوهای شان سر به فلک زده و ادعای مدرسان مدعی شان گوش همه را کر کرده ،چرا هیچ گامی برای رفع این مشکل برنداشته و بر نمی دارند؟!مطمئنا افرادی هستند که مشکل را حل کنند،اما مراکز دانشگاهی و موسسات آموزشی هرگز سراغ آنان نمی روند،زیرا با حضور این افراد، ناتوانی و بی سوادی شان آشکار شده و تشت سوراخ شان از بام خواهد افتاد.
وقتی که فیلمنامه و فیلمنامه نویسی در ایران تبدیل به معضل شده است، برپایی کارگاه تخصصی«فیلمنامه نویسی دفاع مقدس»چه معنایی دارد؟اگر سازمان اوج پولش از پارو بالا می رود و راه خرج کردن آن را نمی داند،کارشناسانی متخصص و دلسوز را به مشورت بخواند تا آنان راه درست هزینه کردن را نشان دهند.
عملکرد سازمان اوج نشان داده است که افراد کاربلد و کارشناسی سکان هدایت آن را در دست ندارند،حتی مشاوران با دانشی را نیز به کار نگرفته اند.هزینه کردن بودجه های میلیاردی برای فیلم هایی که نه در گیشه موفق هستند و نه بر جامعه تاثیر گذار،بارز ترین شاهد این ادعاست.
وقتی درباره موضوع دوران دفاع مقدس و رزمندگان آن، هنوز یک فیلم متوسط هم ساخته نشده و با این رویه ساخته هم نخواهد شد،این نشان دهنده ضعف فیلمنامه نویسی و فیلمسازی در این عرصه است.اتفاقاتی که در جنگ ۸ ساله ایران رخ داده و قصه هایی که در متن آن وجود دارد،در هیچ جنگ کلاسیکی دیده نشده و شاید دیگر دیده نشود،اما کسی در سینمای ایران روش استفاده صحیح از این وقایع و قصه ها را در فیلمنامه ها و فیلم ها نمی داند.
همه جای دنیا،به خصوص هالیوود قهرمان ها و حتی نیمچه قهرمانان شان را به گونه ای به تصویر می کشند که مخاطب شخصیت ها را به عنوان یک ابر قهرمان پذیرفته و به اواحترام می گذارد.در ایران ابرقهرمانان دوران دفاع مقدس و تاریخ ایران را در حد یک فرد منفعل پایین می آورند!حتی توان ندارند آنان را در همان حدی که در واقعیت هستند نشان دهند.
زاپاتا یک کشاورز گرسنه مکزیکی بود با اندامی نحیف،اما هالیوود چنان این شخصیت را به تصویر کشید که در تاریخ نامش به عنوان قهرمانی بزرگ ثبت شد.آن وقت مشاهده کنید سینمای ایران،به خصوص سینمای دفاع مقدس قهرمانان بزرگ جنگ ایران و عراق را چگونه به تصویر کشیده و می کشند.
در دهه ۶۰ فیلم های جنگی ایران به خاطر تاثیر حسی که داشتند موفق تر بودند،همین تاثیر حسی باعث می شد مخاطبان و منتقدان به ضعف های فنی و تکنیکی توجه نداشته باشند،امادر فیلم های امروزی سینمای دفاع مقدس،نه حس وجود دارد و نه تکنیک.
وقتی که متخصصی در عرصه فیلمنامه نویسی و فیلمسازی دفاع مقدس وجود ندارد،چه کسانی می خواهند به این کارگاه ها رونق دهند؟!
اگر سازمان اوج می خواهد کار مفیدی انجام دهد، کارشناسان واقعی را دعوت به کار کند تا اصول اولیه فیلمنامه نویسی را به داوطلبان بیاموزند.
