آرت کافه-سیدرضااورنگ:تحریم در طول تاریخ،همواره برای به زانو درآوردن دشمنان به کار برده می شد،گاهی این حربه کارساز بود،گاهی نیز به خوداتکایی منجر و موجب تقویت رقیب.
کشور ایران سال هاست که تحت فشار تحریم های مختلف قرار داده شده تا از نفس بیفتد،اما نه تنها از نفس نیفتاده،بلکه قوی تر هم شده است.
تحریم کردن در عرصه هنر نیز پیش آمده و می آید،گاهی با اغراض سیاسی،گاه با نیات آزادی خواهانه،هرچند خصومت های شخصی و گروهی نیز دیده شده،اما به ندرت.
مدتی است در سینمای ایران،گروهی چماق تحریم را در دست گرفته و به قول معروف بچه ترسانی می کنند!زیرا خودشان بهتر از هرکسی می دانند با اعمال تحریم،اولین و سنگین ترین دود به چشم خودشان می رود.
آمریکا و کشورهای همراه با وی،اگر ایران و دیگر کشورها را تحریم کرده و می کنند،به خاطر آن است که محصولات استراتژیک و اساسی در اختیار دارند.آنها به خوبی می دانند که نبود کالاها و تکنولوژی های پیشرفته شان چه بلایی می تواند سر کشورهای تحریم شده بیاورد.برای همین از این طریق به ایران و کشورهای دیگر فشار مضاعف وارد می کنند تا پرچم تسلیم را بالا بیاورند.اگر کالای اساسی در چنته نداشتند،مطمئنا هرگز دم از تحریم نمی زدند.
این تحریم ها،هرچند کمرشکن هستند و به ملت و دولت فشار سنگین وارد می کند،اما گاهی تبدیل به فرصتی می شود برای حرکت به سوی خودکفایی و ساخت محصولات اساسی در کشور.
گروهی تمامیت خواه در سینمای ایران که دوست دارند همیشه حرف شان پیش باشد و هر نظر مخالفی را غیرقانونی می دانند و هر نظر موافقی را قانونی!به تاسی از دونالد ترامپ و هم پیاله هایش،اعلام کرده اند که می خواهند حوزه هنری و شهرداری را تحریم کنند تا این دو نهاد نیز مانند دیگر سازمان ها و افراد در برابرشان سر تعظیم فرو آورده و مطیع امر آنها شوند!
اگر چنین امر مبارکی روی دهد،بزرگ ترین و بهترین اتفاق پس از انقلاب اسلامی در سینمای ایران خواهد افتاد.زیرا دو نهاد تاثیر گذار شهرداری و حوزه هنری،می توانند با خیال راحت به درخواست خیل طرفداران سینمای واقعی پاسخ دهند و در سینماهای زیر پوشش خود فیلم های روز سینمای جهان را نمایش دهند.این کار،هم به کسب و کار سالن های سینما رونق خواهد داد،هم به پیشرفت سینمای ایران کمک خواهد کرد و هم علاقه مندان تشنه به دیدن فیلم های خوب خارجی را سیراب خواهد کرد.
تحریم گروه تمامیت خواه،بهترین فرصت برای شهرداری و حوزه هنری است تا از مهلکه برخی فیلم های ضعیف ایرانی گریخته، رهایی یافته و نفسی به راحتی بکشند.
بی شک،با اکران گسترده فیلم های خوب خارجی و چشیدن لذت تماشای آنها توسط مخاطبان و علاقه مندان سینما،فیلم های ضعیف ایرانی،دیگر جایی برای عرض اندام نداشته و از دور خارج می شوند،تنها فیلم های قوی تر ایرانی می توانند در کنار فیلم های خارجی،جایی برای نمایش داشته باشند،این یعنی رقابت سالم و پیشرفت روز افزون سینمای ایران.
این تحریم اگر از همین لحظه آغاز شود،سینمای ایران یک قدم جلو خواهد بود.
همه مسوولان،دست اندرکاران سینما، حوزه هنری، شهرداری و تمام افراد، سازمان ها و نهادهای مرتبط با هنر و سینما اگر تابع قانون بودند،چنین اتفاقی هرگز رخ نمی داد.
اگر قانونی بر هنر و سینمای ایران حاکم بود،کسی یا سازمانی به خود حق نمی داد فراقانونی عمل کند،زیرا مراجع قانونی با تکیه به قانون با قانون شکنان برخورد می کردند.
پیش از اکران اگربا تمام سینماداران برای نوع فیلم هایی که می خواهند در سالن های شان نمایش دهند مشورت می شد،این اختلافات و شمشیر کشی ها هرگزپیش نمی آمد.
بهترین و عاقلانه ترین کار این است که اکران فیلم ها را به عهده پخش کنندگاه و سینماداران بگذارند تا خودشان به نتیجه و در نهایت به عقد قرارداد برسند.شورای صنفی نمایش و دیگر نهادهای مشابه،فقط کار را پیچیده و درگیری ها را بیشترمی کنند.
متاسفانه در این درگیری های بی نتیجه،برخی از رسانه ها خواسته یا ناخواسته هیزم این آتش را زیاد می کنند.رسانه ها به جای طرفداری از این گروه یا آن گروه،فکر راهکاری برای حل مشکل باشند،نه افزایش و غامض کردن آن.این درست که درگیری ها خوراک خوبی است برای خبرسازی و جمع کردن مخاطب،اما وقتی سینمای ایران و علاقه مندانش در خطر هستند و در معرض آسیب،باید برای جلوگیری از این تخریب،انتشار این گونه اخبار و اظهار نظرها را متوقف کرد و همه افراد و گروه های درگیر را به سمت قانون و مراجع قانونی سوق داد.
