آرت کافه-سیدرضااورنگ:سینماداری از مهم ترین بخش های سینماست که بدون آن سینما هرگز به این محبوبیت و جامعیت نمی رسید.
در گذشته ای دور که سینما تازه پای گرفته بود،فیلم ها در بیغوله ها و انبارهای متروک به نمایش در می آمدند،برای همین سینما از ابتدا تفریح ارزانی برای مردم بوده، هست و خواهد بود.پولی که مخاطبان برای دیدن فیلم می دهند بسیار کمتر از تماشای تئاتر یا کنسرت موسیقی است.
دیری نگذشت که عده ای صاحب سرمایه وارد سینما شدند و این پدیده را به یک صنعت تبدیل کردند،زیرا می دانستند که سینما به زودی فراگر شده و سودآور خواهد بود.خیلی زود انبارهای متروک و بیغوله های مخروبه جای خود را به سالن های شیک دادند.
در کشور ایران نیز از دیرباز سینماداری مورد توجه قرار گرفت و سالن های سینما یک به یک راه اندازی شده و مردم را جذب هنرهفتم کردند.متاسفانه سینما در ایران از کاخ ها آغاز شد و سپس به میان کوچه و بازار آمد.
پس از انقلاب برخی از سینماهای ایران خواسته یا ناخواسته تعطیل شدند،اما سالن های دیگر با قوت به کار خود ادامه دادند.تماشاگر سینما به خاطر شرایط جدید به وجود آمده بیشتر هم شد،زیرا بعضی از افراد مذهبی که به خاطر نظر بدشان نسبت به سینما،پیش از انقلاب پا به سالن های سینما نمی گذاشتند با این هنر-صنعت آشتی کردند.هرچند سال های بعد به خاطر مدیریت ضعیف و فشار برخی از تهیه کنندگان تازه کار، با محدود و ممنوع کردن اکران فیلم های خارجی باعث شدند بسیاری از مخاطبان دوباره با سینما قهر کرده و سالن های سینما را ترک کنند.برای اینکه حق انتخاب از آنان گرفته شده بود و نتوانستند این بی عدالتی و توهین را تاب بیاورند.مهم ترین و حرفه ای ترین مخاطبان سینما که به آنان عشق سینما می گفتند دیگر پا به هیچ سالن سینمایی نگذاشتند.دیری نگذشت که سینماها یکی یکی تعطیل و به مخروبه ای تبدیل یا به عنوان انبار کالا و علوفه از آنها استفاده شد.با تعطیلی سینماهای خیابان لاله زار که قلب تپنده هنر ایران بود،آخرین میخ بر تابوت سینماهای قدیمی و پرتماشاگر ایران کوبیده شد.
برخی از سینماهایی که در اختیار نهادها و سازمان های دولتی بودند و تعدادی هم سالن خصوصی همچنان به کار خود ادامه دادند.در چند سال اخیر پردیس های سینمایی ساخته شدند و می شوند تا جای خالی سینماهای قدیمی را پر کنند،اما اکثر آنان در جلب مخاطب موفق نبوده و نیستند.
علی سرتیپی و میلاد فیلم پس از در دست گرفتن پخش فیلم ها،کم کم وارد عرصه سینماداری شده و پردیس هایی را راه اندازی کردند که مهم ترین آنها پردیس کورش است.هرچند که شرکای میلاد فیلم نیز در این مهم سهیم هستند،اما همه نام علی سرتیپی را بر زبان آورده و می آورند.امروز تقریبا در چهار گوشه تهران علی سرتیپی و شرکایش صاحب پردیس هستند و همچنان در حال ساخت پردیس.علی سرتیپی بیکار ننشسته و ساخت پردیس در شهرستان ها را نیز آغاز کرده است.وی توانسته جای پای خود را در حوزه هنری نیز محکم کرده و با قراردادی نوشته یا نانوشته حکومت خود را به آنجا نیز گسترش دهد!
برخی علی سرتیپی را امپراطور سرزمین سینمای ایران می دانند،آیا به واقع این گونه است؟ آیا فقط با ساخت پردیس های متعدد و در اختیار گرفتن حق پخش اکثر فیلم های تولیدی سینمای ایران می توان امپراطوری راه انداخت و گسترش داد؟
مطمئنا جواب یک «نه» بزرگ خواهد بود،زیرا وقتی پایه های سینما قوی نباشد و فیلم های تولید شده هر روز ضعیف تر شوند،مطمئنا پردیس های عریض و طویل نیز به زودی به مخروبه و انبار علوفه تبدیل خواهند شد!
علی سرتیپی که چنین سرمایه های عظیمی را خرج ساخت و اجاره پردیس ها می کند،چرا بخشی از آن را خرج حرفه ای تر کردن سینمای ایران و تقویت آن نمی کند؟چرا افراد کاربلد و صاحب ابتکاری را دعوت به کار نمی کند تا مشکلات سینمای ایران را پیدا کرده و آنها را رفع کنند تا سینمای ایران از بن بست ضعیف سازی و یکسویه نگری بیرون آمده و فیلم های با کیفیت تولید کند،چه در ژانر کمدی و چه ژانرهای رایج در دنیا.سینمای ایران به تکرار افتاده و این تکرار مکررات همه را به حال تهوع انداخته است!
آیا بهتر نیز علی سرتیپی به جای طول سینما به عرض آن نیز توجه کند؟!اگر سینمای ایران قوی نشود،شکی وجود ندارد که همه پردیس ها نیز مانند کاخ های واهی فرو خواهند ریخت!
چند نفری نیز گرد هم آمده اند تا با امپراطوری علی سرتیپی مقابله کنند!آنان نیز راه را از بیراه تشخیص نداده و دارند به سمت ترکمنستان می روند!آیا با اجاره یکی دو پردیس می توانند با علی سرتیپی مقابله کنند؟! اگر یک فرد صاحب اندیشه در بین این افراد وجود داشت،هرگز به چنین کاری دست نمی زدند!
سیدرضااورنگ
@nasrodinmolla
