هر کشفی که در جهان اتفاق افتاده و می افتد، نتیجه پژوهش و تحقیق بوده و هست. در ذهن هر انسانی صدها ایده ظهور می کند، ایده هایی که اغلب راه به جایی پیدا نمی کنند، زیرا چراغ پژوهشی هادی آنها برای رسیدن به مقصد و مقصود نیست.
تفاوت اندیشمندان با افراد عادی در همین است، صاحبان فکر، ایده خود را با پژوهش به انجام می رسانند، اما اهل عام با تحقیق بیگانه اند.
تمام کشفیات و پیشرف جهان حاصل پژوهش افرادی اندیشمند و خستگی ناپذیر است. تحقیق راهی است برای رسیدن به مقصد، راهی سخت که با تدبیر و صبر باید طی شود.
پیشرفت هنر در جهان نیز مدیون پژوهش است. اگر برادران لومیر و ادیسون درباره ایده خود تحقیق و پژوهش نمی کردند، هرگز سینما متولد نمی شد. این افراد اندیشمند بخش مهمی از زندگی خود را به پژوهش اختصاص داده و مرارت ها برده اند تا شاهد مقصود را در بر کشیده اند.
بعد از آنان نیز افراد متفکر و سختکوشی قدم در این راه نهاده و با پژوهش کاربردی و تلاش خستگی ناپذیر توانسته اند سینما را به این جایگاه برسانند.
انواع سخت افزار و نرم افزارهایی که امروز در خدمت سینما و سینماگران است، نتیجه ایده های ناب و پژوهش های هدفمند و کاربردی است.
متاسفانه در ایران پژوهش، آن گونه که باید جدی گرفته نشده و نمی شود، به خصوص در عالم هنر و به ویژه در عرصه سینما.
اگر در سینمای ایران نیز فردی متفکر وجود داشت که اهل پژوهش هدفمند و تحقیق کاربردی بود، اکنون ما نیز می توانستیم در مقابل سینمای جهان سینه سپر کرده و افتخار کنیم که حداقل یک نرم افزار یا سخت افزار ساده سینمایی را به ثبت رسانده ایم!
باید شجاعانه اعتراف کنیم که تا کنون حتی یک مورد پژوهش کاربردی در سینمای ایران انجام نشده است! اگر شده بود ،مطمئنا سینمای ایران برای ساده ترین لوازم فیلمسازی، این همه به کشورهای بیگانه وابسته و محتاج نبود.
دوربین فیلمبرداری تنها به فاصله پنج سال وارد ایران شده است، با این وجود، چرا سینمای ایران این همه از کشورهای صاحب سینما عقب افتاده است؟ چرا کسی همت نکرده تا نگذارد این فاصله طولانی ایجاد شود؟!
تا کنون در ایران صدها مقاله پژوهشی در قالب کتاب منتشر شده و می شود، اما هیچ کدام به کار سینمای ایران نیامده و نخواهد آمد، زیرا کاربردی نبوده و نیستند.
این همه مقاله که به اشتباه آنها را پژوهش نامیده اند، چه دردی از سینمای ایران دوا کرده اند؟ سینمای ایران در فرم، محتوا و صنعت فیلمسازی این همه مشکل دارد، پژوهشگران مدعی چرا نتوانسته اند درباره این مشکلات پژوهش کنند و راهکاری بیابند؟ پژوهش هایی که مبنای شان تئوری است و برداشت و بازتاب تحقیق اندیشمندان کشورهای صاحب سینما، به چه کار سینمای ایران می آیند؟!
پژوهش ها باید دارای هدف بوده و کاربردی باشند تا به کار بیایند. پژوهش هایی که کاربردی نیستند به درد قفسه های خاک گرفته می خورند که خورده اند!
مدتی است در ایران، بدون تفکر و کارشناسی، جایزه ای به راه انداخته اند به نام جایزه پژوهش سینمایی سال! در دوره اول با به به و چه چه به عده ای جایزه دادند، امسال نیز قرار است عده ای سنگینی این جایزه را به دوش بکشند، این چه نفعی برای سینمای ایران دارد؟!
اختصاص دادن بودجه ای سنگین و رنگین و هدر دادن آن ،جز آسیب به بیت المال و عقب ماندن بیشتر سینمای ایران از جهان چه نتیجه ای به دنبال دارد؟
پژوهش هایی که به آنها جایزه داده اید، به چه کار آمدند؟ چه گلی به سر سینمای ورشکسته ایران زدند؟ چه ناممکنی را ممکن کردند؟
آقایان و بانوانی که به نوعی در این جایزه دست شان بند است یا می شود، پاسخ روشنی دهند تا همگان آگاه شوند، پژوهش هایی که در کشور پیرامون سینمای ایران انجام شده، چه گرهی از گره های کور آن را با دندان یا بی دندان باز کرده است؟ چقدر جایگاه سینمای ایران را در داخل و خارج ارتقا داده اند؟ کدام کشف و شهودی با این پژوهش ها رخ داده؟ ده ها سوال از این دست وجود دارد که باید به آنها جواب داد که تا کنون به یکی از آنها نیز پاسخ داده نشده.
پژوهش درباره حضور زن یا مرد در سینمای ایران و پژوهش هایی از این دست، واقعا چه کاربردی می توانند داشته باشند؟!
اگر منظور کسانی که جایزه پژوهش سینمایی سال را به راه انداخته اند، اشتغال زایی و هدر دادن بودجه است، اعتراضی به آن وارد نیست، اما اگر نیت شان ارتقای سینمای ایران بوده، راه را کج رفته و از مسیر خارج شده اند! اگر واقعا می خواهند کمکی به سینمای ایران کنند، از این راه به سرعت بازگردند و با اهل فن مشورت کرده تا نقشه راه را بیابند.
