مظاهر مصفا،صفای شعر پارسی

آرت کافه-سیدرضااورنگ:خبر مانند همیشه ساده بود،اما اتفاق بسیار سنگین و سهمگین.مگر می شود خبر درگذشت بزرگمرد ادیبی مانند استاد مظاهر مصفا،سخت و تلخ نباشد؟!آنانی که با فرهنگ و ادب ایران زمین آشنا نیستند یا دانش شان اندک است،مطمئنا تلخی و سنگینی این خبر را حس نکرده و نخواهند کرد،اما کسانی که از دور و نزدیک دستی بر آتش ادبیات پارسی دارند،با تمام وجود سهمگین و سخت بودن این خبر را درک کرده و می کنند.
در زمانه ای زندگی می کنیم که اخبار افرادی که تاثیری روی فرهنگ و ادب این سرزمین ندارند،در حجم بسیار منتشر شده و فضای مجازی و غیر مجازی را اشغال می کند،اما از بزرگانی مانند مظاهر مصفا کمتر می نویسند و انتشار می دهند.
استاد مظاهر مصفا از معدود بازماندگان دوران شکوه ادبیات پارسی ایران بود،امروز از این بزرگان نام آور،تنها چند تن باقی مانده اند که قدر آنان را نیز مانند مظاهر مصفا ندانسته و نمی دانند.مگر هر مملکتی چند ادیب بی رقیب دارد؟همه جای دنیا احترام خاصی برای بزرگان عرصه فرهنگ و ادب خود قائل هستند،اما در مهد فرهنگ و ادب جهان این گونه نیست.وقتی یک بازیگر سینما و تلویزیون کسالتی پیدا می کند،وزیر و مدیر و وکیل و اهالی رسانه به دیدارش می شتابند،اما به عیادت بزرگمردی چون استاد مظاهر مصفا نرفته و نمی روند.
استاد مظاهر مصفا مانند برادر بزرگوارش زنده یاد ابوالفضل مصفا از نوادر روزگار بودند که در عرصه ادب یکه تازی می کردند.استادان با سوادی که خدمات شایانی به این سرزمین و ادبیات آن کرده و تاثیر فراوانی بر آن داشته اند.
مظاهر مصفا،نه تنها استادی مسلم بود و احاطه ای کامل بر ادبیات پارسی داشت،بلکه شاعری توانا بود با اشعاری گیرا،قصیده سرایی بی نظیر با غزل هایی دلپذیر.وی یکی از بزرگ ترین قصیده سرایان کشور بود که همه ادیبان به آن اذعان داشته و دارند.تسلط وی بر ادبیات عربی و فارسی در اشعارش وی کاملا هویداست.
شاگردان این استاد توانا ،با نفس مسیحایی وی،اکنون به استادانی تبدیل شده اند که راه و روش او را در کلاس های درس دنبال می کنند.
بنده حقیر افتخار داشتم در دهه ۶۰ شاگرد استاد مظاهر مصفا و برادر ادیبش باشم.هر دو تسلطی عجیب بر ادبیات فارسی و عربی داشتند و به تمام زوایای آنها آشنا بودند. معلمانی توانا و صبوری بودند که هرگز با دانشجویان شان تندی نکرده و با آرامشی کم نظیر که ناشی از سواد ادبی و معرفت ذاتی شان بود،به شاگردان خویش آنچه بلد بودند را بدون هیچ امساک و چشمداشتی انتقال می دادند.
استاد مظاهر مصفا که خود شاعری توانا با اشعاری شیوا بود، در دروس نظم پارسی، اشعار استادان این مرز و بوم را با تسلط و روانی خاصی برای دانشجویانش شرح داده و گره آنها را یکی یکی از هم می گشود تا شاگردانش درک بهتری از اشعار شعرای کهن داشته باشند.
وی تسلط و علاقه خاصی به سبک هندی داشت و برخی از غزلیات خویش را نیز در این سبک سروده که بسیار زیبا هستند.وقتی در کلاس درس، غزلیات صائب تبریزی شاعر بزرگ سبک هندی را می خواند و تفسیر می کرد،برق خاصی در چشمان نافذش هویدا بود که نشان از علاقه اش به این سبک شعر پارسی بود.
هرچند عرصه ادب ایران زمین از ادیب خالی نبوده و نیست،اما مطمئنا استادان مسلمی چون مظاهر مصفا دیگر قدم به این عرصه نگذاشته و نخواهند گذاشت.این استادن متعلق به دوران با شکوه تاریخ ادبیات ایران هستند و عرصه ادبیات این سرزمین دیگر شاهد چنین استادانی نبوده و نخواهد بود.امروز تعداد کمی از این بزرگان در قید حیات هستند که باید قدرشان را دانست و بر صدرشان نشاند.گنجینه هایی بی نظیر هستند که دیگر به دست نخواهند آمد.
چه استادان بزرگی در سکوت خبری از دنیا رفتند،بدون آنکه مردم آنان را بشناسند و از برکت وجودشان بهره ببرند.
متاسفانه در محیط دانشگاه ها نیز قدر آنان را آن گونه که باید نشناخته و نمی شناسند،نه روسای این مراکز و نه دانشجویان.هرچند این استادان تمام توان خود را به کار بردند تا آنچه را دارند به شاگردان شان انتقال دهند،اما کمتر دانشجویی پیدا شد و می شود که توشه وافی از دانش کافی آنان برداشته باشد یا قدرشان را بداند.
با رفتن استادانی مانند مظاهر مصفا، شکافی در عرصه ادبیات پارسی ایران به وجود آمده و می آید که هرگز این شکاف ترمیم نشده و نخواهد شد.
امیدواریم، مسوولان امر،دانشجویان،اهالی رسانه و مردم، قدر معدود بزرگان ادب پارسی را که در قید حیات هستند بدانند و از این ذخیره های الهی بهره لازم را برده و قدرشان را بدانند.
درگذشت این استاد ادیب و شاعر نجیب را به خانواده مکرم شان و ادیب دوستان تسلیت می گوییم.
یادش گرامی باد و نامش در دل ها همیشه باقی.








@nasrodinmolla