آرت کافه-سیدرضااورنگ:محمد خدادی با حکم سیدعباس صالحی امور معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد و فرهنگ اسلامی شد.نگارنده به یاد نمی آرد این چندمین معاون مطبوعاتی منتصب در سه دهه اخیراست،مهم هم نیست،زیرا هیچ کدام از این مسندنشینان برای خبرنگاران قدمی برنداشته اند،اگر برداشته بودند حتما به یاد می ماند!
وزیر ارشاد در بخشی از حکم خود آورده است:امید می‌رود با استعانت از خداوند متعال و بهره‌گیری از ظرفیت‌های موجود و نیروهای کارآمد در گسترش فعالیت‌های موثر خبری و تحلیلی، حمایت مادی و معنوی از مطبوعات و اصحاب رسانه و تشکل‌های صنفی، تامین آزادی‌های مطبوعاتی در چهارچوب قانون و شکوفایی رسانه‌ای موفق و موید باشید.
این شعاری است که اغلب وزرای اسبق و سابق نیز در حکم های خود آورده اند،مهم این است که این خواسته ها برآورده شده است یا نه؟پیگیری شده است یا نه؟اگر برآورده شده بود،بی شک وضعیت رسانه ها و خبرنگاران ایران در این وضع اسفناک نبود!آیا هیچ وزیری تا کنون به طور جد پیگیری کرده است چرا این خواسته ها به تحقق نرسیده اند؟
معاونان امور مطبوعاتی که در سه دهه اخیر بر کرسی این معاونت نشسته اند،کوچک ترین قدم قالب توجهی برای بهتر شدن وضعیت روزنامه نگاران و خبرنگاران برنداشته اند.این قشر از جامعه همیشه مورد ظلم واقع شده و به حق خود نرسیده اند.آن عده ای که از راه رسانه ها به نان و نوایی رسیده و شاهد رفاه را در آغوش کشیده اند،با رفتن به بیراهه به این آرامش و آسایش رسیده اند.
حقوق خبرنگاران به وضوح خورده شده و می شود،اما نه وزرای ارشاد و نه معاونان مطبوعاتی شان، حالی از آنان نپرسیده و گرفتاری شان را جویا نشده اند.
دستمزد اکثر خبرنگاران و حتی روزنامه نگاران پیشکسوت،بسیار پایین تر از خط فقراست،حتی نمی توان اجرت شان را با کارگران ساده و تازه کار مقایسه کرد.
روزنامه نگاران و خبرنگاران رسانه هایی که بودجه دولتی دارند یا به گونه ای به بدنه دولت چسبیده اند،بیمه کامل،حقوق کافی و امنیت شغلی دارند،اما اکثر آنانی که در بخش خصوصی با شرافت کامل و وجدان آگاه کار می کنند از همه این نعمت های لازم و واجب محروم هستند.نه قراردادی با آنان بسته می شود و نه امنیت شغلی دارند و هرگاه مدیران مسوول اراده کنند عذرشان را می خواهند و دست این زحمتکشان از همه جا کوتاه می شود.
معاونت امورمطبوعاتی همیشه طرف مدیر مسوولان را گرفته و امکانات را در اختیار آنان می گذارد.تا کنون کدام وزیر ارشاد یا معاون مطبوعاتی پای درد دل روزنامه نگاران و خبرنگاران بخش خصوصی نشسته است؟احترام کدامیک از پیکشسوتان این عرصه را نگه داشته اند؟
آقای وزیر ارشاد و جناب معاون امور مطبوعاتی،هنوز روزنامه نگارانی در قید حیات هستند که با وجود سابقه بسیار،بیمه نداشته و با اینکه سن شان از بازنشستگی گذشته،حقوق بازنشستگی و حتی از کار افتادگی ندارند.این عده بر خلاف برخی از رسانه ای های منفعت طلب،سرشان به کار خویش بوده و عاشقانه خبر نوشته و مقاله نگاشته اند.همیشه فکر می کردند که بیمه آنان توسط کارفرمایان به طور روتین انجام می شود،اما چنین نبود و نشد.اگر دولت بیمه را برای اهالی رسانه اجباری کرده ،چرا مسوولان امر پیگیری نکرده و نمی کنند که این مهم انجام شده یا نشده؟
چرا فقط با مدیران مسوول صحبت کرده و به دنبال رفع گره کار آنان هستند؟پس زحمتکشان بی ادعای رسانه چه می شوند؟چرا پای درد دل آنان نمی نشینید؟مشکل کاغذ مهم تر است یا زندگی خبرنگاران؟!
برخی از مدیران مسوول یا بیمه خبرنگاران را نادیده می گیرند یا با وجود ۸ ساعت کار، بیمه ۱۰ روزه یا ۲۰ روزه برای آنان منظور می کنند! بازرسان سازمان تامین اجتماعی سرکشی و لیست بیمه نشده ها را در دفتر ثبت و در جمع به مدیر مسوول تشر می زنند چرا این عده بیمه نشده اند؟اما در خفا اتفاقی که باید نیفتد،می افتد.دیگر از بازرس خبری نمی شود تا پیگیری کند آیا این عده که نام شان لیست شده،توسط مدیر مسوول بیمه شده اند یا نه!
نمی توان تمام مدیر مسوولان بخش خصوصی را زیر تیغ برد،زیرا اقلیتی هستند که بیمه خبرنگاران را کامل منظور کرده و دستمزدی منصفانه پرداخت می کنند.
برخی از مدیران مسوول برای مدت کوتاهی، بدون قرارداد خبرنگاران را برای مدت کوتاهی به کار می گیرند و برای اینکه حق و حقوق کاملی ندهند،عذر این گروه را خواسته و کسان دیگری را جایگزین می کنند! بعضی از آنان،حتی به خبرنگاران قدیمی خود نیز عیدی نداده یا حدود یک چهارم حقوق را می دهند.اکثر خبرنگاران را قبل از سال جدید اخراج می کنند تاعیدی و سنوات ندهند!
آقای وزیر ارشاد،بی شک شما و معاون امور مطبوعاتی شما نیز مانند اسلاف خود این موارد را پیگیری نکرده و نمی کنید،پس باید گفت:بر جبین این کشتی نور رستگاری نیست!
