آرت کافه-سیدرضااورنگ:شعار دادن و به گونه ای دیگر عمل کردن،رسم دیرین برخی از ایرانیان هست و خواهد بود.شعار دادن و عمل نکردن،بهترین و کم خرج ترین راه برای مطرح شدن و به نوایی رسیدن است.
در بیشتر مقاطع تاریخ ایران زمین،شعار دادن بر عمل کردن ترجیح داده شده است.گویا هرکس در این مملکت شعار دهد موفق تر است.بیشتر شعار دهندگان نیز همواره، همزمان در دو جبهه می جنگند!
مسعود جعفری جوزانی در شب بزرگداشت خود در «شب های بخارا» حرف هایی زد و شعارهایی داد که ای کاش نمی زد و نمی داد.
در عرصه بی حریف،هرکسی می تواند بتازد و گرد و خاک به پا کند،اما مرد کسی است که در میدان پررقیب رجز بخواند و حریف بطلبد!
شما در سخنرانی پر از شعار خود از مرد بزرگی به نام بهرام بیضایی نام بردید و از هجرت ناخواسته اش گفتید.شما که می دانید حق هنرمندی چون بیضایی خورده شده است،چرا در این سی و چند سالی که در بدنه سینما حضور داشته و دارید و با سران چای و شیرینی خورده و می خورید،از حق این مرد دفاع نکردید و نمی کنید؟چرا در جلسات شورایعالی سینما شرایطی را فراهم نیاوردید که بیضایی بتواند فیلم بسازد؟ چگونه است که شما هرگاه اراده می کنید می توانید فیلم بسازید،اما بیضایی ها و سینایی ها نمی توانند!
اگر واقعا به حرف خود ایمان داشته و دارید،چرا حرکتی برای حمایت از آنان نکردید؟ چرا برای اکران فیلم شکست خورده خود،زمین و زمان را به هم دوختید،اما از فیلم دیگران دفاع نکردید؟
شما زمانی که می توانستید از بیضایی حمایت کرده و شرایط فیلمسازی اش را مهیا کنید،این کار را نکردید،پس امروز حق ندارید نام او و امثال او را بر زبان بیاورید.
شما از دهه ۶۰ تا کنون در سینما و تلویزیون ایران نفوذ داشته و صاحب کرسی هستید،چرا از نفوذ خود برای کار کردن بزرگان سینما استفاده نکردید؟در دوره ای که شما مدام بی دردسر فیلم می ساختید و راهی پرده سینماها می کردید،بسیاری از کارگردانان و بازیگران منع فعالیت داشتند،چرا برای رفع این منع،آستین بالا نزده و نمی زنید؟
چرا زمانی که می خواستند به شما نشان درجه یک کارگردانی اعطا کنند نگفتید از من بزرگ تر هم در این سینما هستند که شایسته ترند؟!
وقتی که سریال های میلیاردی در تلویزیون می ساختید و می سازید، چرا مسوولان تلویزیون را که روی آنها نفوذ دارید،ترغیب نکردید و نمی کنید تا مجموعه های سبک تر را به دیگر کارگردانانی بدهند که مدت هاست بیکارند و جز فیلمسازی حرفه ای دیگر بلد نیستند؟!
بسیاری از بازیگران و هنرمندان پیشکسوت در بدترین شرایط زندگی کرده و می کنند،اما هیچ وقت از آنان حمایت نکرده و نمی کنید.بسیاری از آنان در بدترین وضع از دنیا رفتند،درحالی که چشم شان به در بود تا گوشه چشمی به آنان بشود!
زمانی که دست برادرتان را گرفتید و تهیه کننده اش کردید،چرا از تهیه کنندگان بیکار حمایتی به عمل نیاوردید؟
سیصد میلیون تومان پول بی زبان را با یک غمض عین از رییس سازمان سینمایی برای گسترش دفترتان گرفتید،در حالی که برخی از عوامل سینما در نداری و بیماری دست و پا می زنند،گسترش دفتر شما واجب بود یا سیر کردن شکم گرسنه آنان؟!
در مراسم «شب های بخارا» از کسی دفاع کردید که بیشترین آسیب را به پایه های خانه سینما زد،چرا؟ آیا باید از حق گفت یا ناحق را ستود؟
شما بیشتر از ۳۰ سال در این سینما ،بدون رقیب یکه تازی کردید،حالا که فیلم های تان فروش ندارد و دیگر حرفی برای گفتن در سینما ندارید،به شعار گویی افتاده و شعار های آنچنانی سر می دهید،مانند برخی دیگر مانند خودتان، آقای جوزانی:به عمل کار برآید به سخندانی نیست!
شما هیچ وقت درک نکرده و نمی کنید که اغلب روزنامه نگاران و خبرنگاران در چه شرایط سختی مشغول به کار بودند و هستند و چه حقی از آنان خورده شده و می شود، آن وقت از کمبود کاغذ می گویید؟ کاغذ مهم تر است یا شرایط خبرنگاران و وضع معیشتی آنان؟ زمانی هم که کاغذ ارزان بود،شرایط خبرنگاران بد بود، اکنون نیز بد است،برای اینکه حق شان را نا حق کرده اند.
آقای جوزانی،از شعار دست بردارید و اگر به آنچه گفته اید ایمان دارید،آستین ها را بالا بزنید.
علی دهباشی،مردی است ادیب و فرهنگ دوست که اهل شعار نبود ،به همین دلیل برایم قابل احترام است،برای نگارنده قابل هضم نیست که بانی چنین مراسم پرشعاری وی بوده.
ای کاش در این مراسم یادی از ادیب درگذشته استاد سلیم نیساری نیز می شد!
