این هنرمند موسیقی با انتقاد از کم محلی مسوولان نسبت به موسیقی بومی گفت:کم لطفی هایی از طرف مسوولان به هنر و هنرمندان شده که متأسفانه تأثیرات منفی داشته است. می‌توانم بگویم که دهۀ ۷۰ دهۀ شکوفایی موسیقی و بلکه موسیقی تمام قومیت‌های ایران بود. در این دهه موسیقی کردستان، آذربایجان، بختیاری ، لرستان و بقیۀ نواحی به نوعی بهتر شنیده شدند. جشنواره هایی که در دهۀ ۷۰ برگزار می‌شد خیلی با عظمت بود و در هر جشنواره تا ۵۰۰ گروه شرکت می‌کردند. یا وقتی می‌خواستند موسیقی برای خارج از کشور بفرستند، نه تنها از موسیقی سنتی ،بلکه از تمام ژانرهای موسیقی استفاده می‌کردند. این خود سبب به وجود آمدن انگیزه می‌شد. خود من در کار هنری‌ام مدیون همان دهۀ ۷۰ هستم.
وی در ادامه افزود: الان موسیقی هایی هستند که حتی در ژانر خودشان از نظر محتوا و تکنیک در سطح پایینی قرار دارند، ولی طوری تبلیغ شده اند که ذائقۀ موسیقایی مردم را تنزل داده و عوض کرده است. مردم ما باید به این مسئله خیلی دقت کنند و موسیقی‌های خوب را بشنوند و از آن حمایت کنند.
چنگیز مهدی‌پور در پایان با نارضایتی از وضعیت فعلی موسیقی، خاطرنشان کرد: وضعیت موسیقی خوب نیست. به دلیل اهمیت ندادن مسوولان و عدم حمایت، مجبور هستم در کشورهای همجوار یا دیگر کشور‌ها کار خود را ادامه دهم. الان من در جمهوری آذربایجان تدریس می‌کنم. رییس کنسرواتوار آذربایجان دو سه جلسه با من برای همکاری قرار گذاشته اند، فعلاً نرفتم ،ولی با وضعیت عدم احساس مسوولیتی که به وجود آمده ،متأسفانه خواسته یا ناخواسته باید وطن خود را ترک کنیم. واقعیت این است که ما هر جای دنیا برویم جزو شهروند درجه دوم هستیم. من هیچ وقت دوست ندارم کشور و شهر خودم را ترک کنم و به جای دیگری بروم.اگر امروز به این جایگاه رسیده‌ام، مدیون کشورم هستم.
