هر نوع نمایشی در جهان جایگاه خود را دارد،از تئاتر گروه های حرفه ای گرفته تا آثار دانشجویی.اغلب کشورهای صاحب تئاتر به نمایش های دانشجویی اهمیت زیادی می دهند،زیرا می دانند که آینده هنر در وجود آنان متجلی خواهد شد.
متاسفانه در کشور فرهنگ خیز ایران،به تئاتر دانشجویی یا اهمیت نداده و یا همیشه حداقل ها را به آن اختصاص می دهند.اکثر مدیران معاونت هنری وزارت ارشاد،به خصوص اداره کل هنرهای نمایش،فکر و ذکرشان تنها تئاترهای حرفه ای است و به آنها اهمیت بیشتری می دهند.کمتر دیده شده معاون هنری وزارت ارشاد و مدیرانش به تماشای تئاترهای دانشجویی یا آماتور بنشینند،چرا؟مگر آنها تئاتر نیستند؟مگر عده ای جوان مقاوم و هنرمند در این نمایش ها تمام توان و دانش خود را به کار نمی گیرند؟با این همه تلاش،زحمت و خون دل خوردن،چرا نباید مدیران به خود زحمت بدهند که برای دلگرمی شان هم که شده به دیدن این گونه نمایش ها بروند؟
آقای شهرام کرمی،مدیر کل محترم اداره کل هنرهای نمایشی، تئاتر ایران در هتل اسپیناس، تالار وحدت و تئاتر شهر خلاصه نمی شود! این فقط گروه های حرفه ای نیستند که نمایش روی صحنه می برند که شما فقط به آنها توجه دارید!افراد حرفه ای با بودجه کلان و حامیان دولتی و غیر دولتی فراوانی که در اختیار دارند،مشکلات کمتری برای اجرا دارند.این نسل جوان،به خصوص دانشجویان با استعداد و جوان هستند که همواره حسرت روی صحنه بردن یک نمایش را در سالن های مجهز بر دل شان مانده و می ماند.
دانشجویان برای به صحنه بردن یک نمایش ساده در سالن های مراکزی که در آنها درس خوانده یا می خوانند،باید مدام خون دل خورده و منت روسای این مراکز را بکشند تا با هزار اما و اگر سالن کوچکی در اختیارشان قرار داده شود.
شما که خودتان روزگاری دانشجو بوده اید و درد آنان را می فهمید، چرا به کمک شان نمی شتابید؟چرا دست شان را نمی گیرید و از آنان حمایت نمی کنید؟این گروه های دانشجویی و آماتور هستند که برای روی پا ایستادن احتیاج به کمک دارند،نه آنهایی که با سرمایه گذاران مشکوک و نامشکوک در هتل اسپیناس و تالار وحدت نمایش های میلیاردی روی صحنه می برند!نگارنده شخصا نه تنها مشکلی با این نمایش های لاکچری ندارم،بلکه می گویم آنها نیز باید روی صحنه بروند،زیرا مخاطبان پرشمار خود را دارند.حرف این است که حمایت باید از نداران باشد نه دارایان.
وقتی حمایتی از گروه های آماتور و دانشجویی نمی شود،برای آنها این سوال پیش آمده و می آید که بودجه تئاتر این مملکت خرج چه و کجا می شود؟آیا مستحق تر از ما نیز در عرصه تئاتر وجود دارد؟!این فقط پرسش گروه های تئاتری نیست،سوال اهالی رسانه و هنرمندان نیز هست،هرگز در طول این سال ها پاسخ مناسبی به آن داده نشده و شاید هم این پرسش جوابی ندارد که بدهند!
آقای کرمی،تئاتر را نمی شود از پشت در های بسته یا دور میزهای مدور و مستطیل و مربع مدیریت کرد.تئاتر هنر حرکت و بیان است،باید خودتان یا افراد امینی را که مشخص می کنید به سالن های مختلف سرکشی کنند،نه به عنوان بازرس،بلکه به عنوان حامی.
در حال حاضر گروه های آماتور و دانشجویی با مشقت تمام و امکانات بسیار محدود، در سالن های غیر حرفه ای با تمام وجود دارند هنرنمایی می کنند.مدام چشم شان به در سالن است تا یکی از مدیران هنری و تئاتری کشور به دیدن نمایش شان بیایند،زیرا دوست دارند تا هنر و تلاش شان دیده شود.
امروز دو اثر دانشجویی و آماتور، نمایش «خنده مدوسا» با کارگردانی فاطمه نصرتی در سالن خسرو شکیبایی و «عطسه» با کارگردانی فرهاد مشیری تفرشی در خانه نمایش مهرگان روی صحنه رفته یا خواهد رفت.
آقای شهرام کرمی،برای یک بار هم که شده، به عنوان باقی الصالحات یا حمایت از جوانان عرصه تئاتر ایران زمین که آینده هنر نمایشی ایران در دست آنان است،به دیدن این دو نمایش و نمایش دیگر گروه های دانشجویی و آماتور بروید.
لطفا بهانه نکنید که وقت ندارید،زیرا همیشه وقت به قدر کفایت برای کار حسنه هست.باید این کار را انجام دهید،زیرا هم مسوولیت تئاتر کشور بر عهده شماست و هم اگر عدالت را رعایت نکنید،حق الناس سنگینی بر گردن شما خواهد بود.
روسای مراکز آموزشی هنر نیز که دانشجویان با استعدادی در مراکز آنها به تحصیل مشغول هستند،به جای اینکه مدرسان شان را وادار کنند خروارخروار مطالب کتابها را به خورد هنرجویان بدهند،امکانی فراهم کنند که آنان بتوانند به صورت عملی کار را یاد بگیرند،به خصوص دانشجویان تئاتر و سینما در مراکز علمی-کاربردی.لطفا برای در اختیار قرار دادن یک سالن کوچک این همه آنان را اذیت نکرده و منت سرشان مگذارید!
@nasrodinmolla
