آرت کافه-سیدرضااورنگ:پس از تصویب قانون منع به کارگیری بازنشستگان توسط مجلس شورای اسلامی،بسیاری از مدیران کوشیدند با دور زدن این قانون یا به کار بردن انواع لطایف الحیل مسند را حفظ کرده و به کار خود ادامه دهند.برخی سازمان ها و نهادهای دولتی نیز سعی می کردند مدیران دلخواه خود را به هر صورتی که هست حفظ کنند،اما با توجه به نص صریح قانون نتوانستند.
به ناچار عده ای میز خود را واگذار کرده و به طور موقت از دور خارج شدند تا در موقعیت مناسبی دوباره برگردند.
انتصاب مدیران تازه کار بر مسندهای رها شده،راه حلی شد برای بازگشت غیر محسوس برخی از مدیران بازنشسته با لباس مشاور و امثال آن.
برخی از این مشاوران، به دلیل بی تجربگی مدیران تازه به کار گمارده شده، با کنترل از راه دور زمام کار را دوباره دردست گرفتند.
اگر این اتفاقات در بخش خصوصی رخ می داد،نمی شد به آن ایرادی گرفت،اما در مراکز دولتی که بودجه ملی را مصرف می کنند جای اشکال دارد.
برخی نیز با عناوین دیگر با دستمزدهای دلچسب مشغول به کار شدند.پست هایی هم خلق الساعه ایجاد شدند تا کار اشتغال به اشکال برنخورد.
در عرصه هنر نیز بسیاری از مدیران که دوست نداشتند ترک پست کنند با این ترفند همچنان خود را در بورس نگه داشتند.
با تغییر مدیران در برخی از پست های هنری،انتظار می رفت تحولی صورت بگیرد،اما اتفاق خاصی نیفتاد یا به چشم نیامد.
بسیاری بر این عقیده هستند عدم تغییر سیاست ها،نشان از آن دارد که مدیران جدید فقط پشت میز نشسته اند و زمام کار در دست کسان دیگری است که بازنشسته شده اند!
اگر قرار بر این بود و هست که نیروهای جوان تر و کارآمدتر عنان کار را در اختیار داشته باشند،کنترل نامحسوس و محسوس آنان توسط مدیران از کار برکنار شده چه معنایی دارد؟!
به نظر می رسد، بسیاری «کلک مرغابی» را حربه مناسبی برای دور زدن قانون منع به کارگیری بازنشستگان یافته و به کار برده اند.
برای همین است که خیل مدیران بازنشسته،حتی یک روز هم فرصت استراحت پیدا نکرده و سریع مشغول به کار در چند جبهه شده اند!این در حالی است که بسیاری از افراد کارآمد،حتی یک شغل نیز ندارند که خود را با آن مشغول کنند!
