آرت کافه-سیدرضااورنگ:بازیگری، هنری است جذاب و هیجان انگیز که وسوسه‌اش دل خیلی‌ها را چنگ می‌زند. از دیر باز این هنر در بین مردم وجود داشته است، اما از ارج و قربی برخوردار نبود. در آن روزگار بازیگری کار گروه‌های دوره گرد بود تا هم مردم را سرگرم کنند و هم خود پول سیاهی به جیب بزنند.
امروزه، به خصوص در کشور ما، بازیگری سکویی است برای پرتاب شدن به آسمان شهرت و شیرجه زدن در استخر پول! هر چند که نمی‌توان تمام بازیگران را به یک چشم نگاه کرد، اما متأسفانه چه بخواهیم و چه نخواهیم این حقیقتی است که وجود دارد. بسیاری از بازیگران خاک صحنه خورده و استخوان خرد کرده از این وضع ناراضی هستند، اما فریادشان به جایی نرسیده و نخواهد رسید. آنان اعتقاد دارند، بازیگری هنری است مشکل که احتیاج به کار سخت و مداوم دارد تا کسی بتواند در آن صاحب مهارت شود.
متأسفانه بعد از دهه ۶۰، پول سایه سنگین خود را روی سینمای ایران انداخت و همه چیز را به اشغال خود درآورد. بسیاری از بازیگران، قبل از اینکه سوالی درباره نقش خود و محتوای فیلمنامه بکنند، از دستمرد خود پرسیده و می‌پرسند! آیا با چنین تفکری می‌شود، هنر بازیگری را ارائه داد؟ چه بپذیریم و چه نپذیریم، عده‌ای از راه‌های غیر هنری وارد عرصه بازیگری شده و خود را با ضرب و زور وارد این حرفه کرده اند. این تازه واردان پا به عرصه سینما نگذاشتند که هنر خود را به نمایش درآورند،چون چیزی در چنته نداشته و ندارند، بلکه می‌خواستند خود را به تماشا بگذارند تا برای این و آن طبق طبق فخر بفروشند. به همین خاطر تعداد کلاس‌های بازیگری، به طور بی‌سابقه‌ای افزایش یافته و می یابد. زیرا علاقه‌مندان عجول سینما، این راه را کوتاه‌ترین مسیر برای رسیدن به آمال‌شان می‌دانستند و می‌دانند، به خصوص با وعده‌هایی که صاحبان این آموزشگاه‌ها برای معرفی آنان به پروژه‌های فیلمسازی می‌دادند و می‌دهند.
این مشکل، دستمزدها را بالا برد و هنر بازیگری را کم‌ارزش و تا حدودی بی‌ارزش کرد. بهترین دلیل این ادعا و بهترین جواب برای این سوال، در نظرسنجی یک برنامه سینمایی مشاهده شد. در نظرسنجی این برنامه که درباره ملاک‌های ورود به عرصه بازیگری بود، اکثریت قریب به اتفاق، گزینه پول و پارتی را عنصر مهم عنوان کردند. قابل توجه اینکه اکثر بینندگان این برنامه از اهالی سینما یا علاقه‌مندان پر و پا قرص آن بودند! انتخاب این گزینه عمق فاجعه را به همه نشان داد، چه آنانی که این معضل را می‌دیدند و چه آنانی که چشم خود را بسته بودند تا نبینند! خدا می‌داند چه هنرمندان توانایی به خاطر این معضل از سینما دور مانده و نتوانستند هنر خود را به نمایش بگذارند تا سینما را از رکود در آورند. اینجاست که مشخص می شود چه تفاوتی بین سینمای ایران و هالیوود وجود دارد. آنجا اگر کسی بخواهد وارد عرصه بازیگری شده و به شهرت برسد، انواع سختی‌ها را باید به جان می‌خرد که می خرد، اما اینجا احتیاج به کار سخت ندارد، بلکه کافی است پولی خرج کند و پارتی گردن کلفتی برای خود بتراشد تا ستاره سینما شود،آن هم با دستمزد میلیاردی!
