تئاتر حکم خانواده ای را دارد که همه هنرمندان واقعی و عاشق زیر سقف آن زیست کرده و می کنند.مانند هر خانواده ای میان جمع آن اختلاف نظرهایی نیز وجود داشته و دارد،اما چون هنرمند هستند و عاشق،مخالفت و اعتراض خویش را با زبان هنر گفته و با گوش عشق می شنوند.متاسفانه همیشه هستند و خواهند بود،یک یا چند عضو خانواده که ناخلف از آب درآمده و با نیت شر، ساز مخالف زده و می زنند.هدف این عده برهم زدن اساس خانواده است.آنان زبان هنر را نفهمیده و نمی فهمند،برای همین، چون می دانند و مطمئن بوده و هستند که هرگز نمی توانند،حتی جای کوچکی در این خانواده شریف برای خود دست و پا کنند،نیت شوم خویش که همان گسست رشته خانواده است را پیاده کرده و می کنند.متاسفانه عده ای از اهالی این خانواده نیز از روی ناآگاهی گول این عده معدود را خورده و تیشه به ریشه خود و اعضای خانواده خویش زده و می زنند.
تئاتر ایران همواره هنرمندان بزرگی داشته و دارد، اما صد حیف که امروز تعداد آنان،حتی به اندازه انگشتان دو دست نیست.عده ای جان به جان آفرین تقدیم کردند،گروهی را دشمنان و منافقان تئاتر خانه نشین کردند، تعدادی به دلخواه مهاجرت.افرادی مثل استاد بهرام بیضایی را نیز دوستان بدتر از دشمن از ایران فراری دادند،زیرا کارنابلدانی که وصله ناجور هنر تئاتر بوده و هستند،با وجود امثال استاد بیضایی جایی برای عرض اندام پیدا نکرده و نمی کنند.بنابراین در لباس دوست،دشمنی کرده و با بدگویی و تحریک، برخی از مدیران تئاتری را به اشتباه انداختند تا عرصه را بر آنان سخت بگیرند.
با وجود تمام سختی ها،بیضایی ها صبر و تحمل پیشه کرده و هر وقت فرصت یافتند با روی صحنه بردن نمایشی قوی،هم حرف خود را زده و اعتراض خویش را هنرمندانه به سمع و بصر همه رساندند وهم با دم مسیحایی خود هنر تئاتر را زنده نگه داشتند.آری،امثال بیضایی ها که عاشق تئاتر،وطن و مردم بوده و هستند،هرگز اهل شعار دادن و بیانیه صادر کردن نبوده و نیستند،آنان از وجود خود مایه گذاشته و با عمل حضور خویش را اعلام و اعتراض شان را بیان می کنند.
بیانیه دادن و شعار دادن کار عده ای کارنابلد و منفعت طلب است.این گروه، وقتی اوضاع برای شان جور است و بودجه کلان دولتی در دست همیشه درازشان خودنمایی می کند،مجیز هر کس و ناکسی را می گویند،همین که پولی در اختیارشان قرار نمی گیرد تا با نمایش ضعیف و ناپاک خود صحنه پاک تئاتر را آلوده کنند،با صدور بیانیه،دادن شعار و راه انداختن جاروجنجال رسانه ای،به زمین و زمان بد و بیراه گفته و با تحت فشار قرار دادن برخی از مدیران دولتی، آنان را مرعوب کرده و وادار به تسلیم شان می کنند تا سبیل شان را چرب کنند!آیا این اعمال مشمئز کننده در شان کسی است که خود را از بدنه تئاتر می داند؟!
امثال بیضایی ها تحت بدترین شرایط،حتی اگر شده دست از عشق شان تئاتر بکشند،هرگز حاضر نبوده و نیستند که دست به این اعمال دور از شان زده و بزنند.
مدیران دولتی به حرف دوستان دشمن نما گوش ندهند و در اسرع وقت استاد بهرام بیضایی را با خواهش و تمنا از ینگه دنیا به خاک وطن بازگردانده و بر صدر بنشانند.زیرا بیضایی و امثال او،هم تکلیف شان با خودشان روشن است،هم با تئاتر و هم با دولت.آنان اهل نفاق و ریا نیستند،آنچه بخواهند صریح می گویند،احتیاجی نیز به صدور بیانیه ندارند.باید منافقان و ریاکاران تئاتر را شناسایی و برای همیشه از صحنه طردشان کرد تا بیش از این هنر نمایش آسیب نبیند.
عده ای از بزرگان با زحمت زیاد و با نیت خیر توانستند نظر مدیران دولتی را جلب کنند تا خانه تئاتر را تاسیس کنند،موفق هم شدند.بسیاری از تئاتری ها به این خانه دخیل بستند تا به مراد دل شان برسند،اما به جز عده ای معدود باقی نرسیدند و نخواهند رسید.این خانه نیز خیلی زود مانند خانه سینما مایملک عده ای خاص شد.
امروز خانه تئاتر،روی قهوه خانه قنبر را سفید کرده و از یادها برده! این خانه شده پاتوق عده ای خاص که در خانه دولتی و با پول دولت،پاهای خود را دراز کنند،سیگار کشیده،چای بنوشند و دور هم خوش گذرانده و گاهی نیز بیانیه ای از سر شکم سیری صادر کنند!این چه خانه تئاتری است؟چرا برای دیگر اعضا این محافل و امکانات برقرار نیست؟هر بار به این خانه رفته ام،انواع بوها به مشام رسیده،الا شمیم خوش تئاتر!آیا نیت بزرگ ترها برای راه اندازی خانه تئاتر این بود؟
امیدواریم هرچه زودتر بهرام بیضایی و استادان عاشق تئاتر،دوباره زمام این هنر شریف را در دست بگیرند تا دوباره خانواده واقعی تئاتر دور هم جمع شوند.
@nasrodinmolla
