از آنجا که جهان نوین توقف ندارد و با نسل جدید نیز نمی توان مانند گذشتگان برخورد کرد،سیستم های آموزشی در کشورهای پیشرفته مدام مدرن و به روز می شوند.
در کشور ایران نیز از زمانی که دانشگاه ها راه اندازی شدند،سیستم آموزشی با الگو برداری از سیستم کشورهای پیشرفته طرح ریزی و اجرایی شد.در ایران متاسفانه آن گونه که باید تغییرات مطابق با زمان صورت نمی گیرد یا کمتر اتفاق می افتد،به خصوص در رشته های هنر.
هنر رشته خاصی است که بیش از فراگیری دانش آن،احتیاج به استعداد و انگیزه دارد،اگر این دو فاکتور در وجود داوطلب رشته هنر متبلور نباشد،راه به جایی نخواهد برد.
در اکثر کشورهای جهان،مراکز دانشگاهی که رشته هنر در آنها تدریس می شود،نوع گزینش بسیار متفاوت است.در آن کشورها داوطلبان رشته هنر را چندین بار غربال می کنند تا آنانی که استعدادی در این زمینه دارند وارد دانشگاه ها و دانشکده های هنر شوند.برای آنها نتیجه و کیفیت مهم است،نه کمیت.اگر از بین دانشجویان غربال شده رشته هنر،حتی یک نفر نیز در این مهم موفق باشد،برای مراکز دانشگاهی رضایت بخش است.
متاسفانه در ایران کنکور ملاک همه چیز است که اخیرا نیز در پردیس های دانشگاهی،پول کاشف استعدادهاست!این ایراد بزرگی است که دارد استعدادهای واقعی را از دانشگاه ها محروم و بی استعدادها یا کم استعدادها را جایگزین شان می کند.برای همین است که مدت هاست دانشگاه ها و مراکز هنری،خروجی مناسبی نداشته و گویا نخواهند داشت.
در دانشگاه های هنر ایران و دیگر مراکز، کمیت بر کیفیت پیشی گرفته است،صدها فارغ التحصیل هنر از دانشگاه ها به جامعه تزریق شده و می شوند که به جز تعدادی انگشت شمار،بقیه از استعداد و هنر تهی هستند.
دانشجویان مقصر نیستند ، سیستم آموزشی غلط و کهنه است.اگر سیستمی مدرن و کارا بر مراکز دانشگاهی حاکم بود،این وضعیت اصلا به وجود نمی آمد یا بسیار نادر بود.
دانشجو پس از اعلام نتایج کنکور با کمک خانواده و مشاوران کاسب،به ترتیب اولویت رشته هایی را انتخاب می کنند که در نهایت ممکن است در رشته ای که اولویت آخرشان است پذیرفته شوند و این یعنی فاجعه!
داوطلبان رشته هنر نیز با خواندن کتاب تاریخ هنر و جزواتی که به وفور در کوچه و بازار یافت می شوند،مانند داوطلبان دیگر شاخه ها، اولویت های خود را در برگه انتخاب وارد کرده و در یک رشته که ممکن است علاقه و استعدادی در آن نداشته باشند پذیرفته می شوند!قبولی در کنکور هنر،به هیچ وجه نمی تواند معیار خوبی برای سنجش استعداد ها باشد.داوطلبان رشته هنر باید مراحل مختلفی را حتما بگذرانند تا غربال شده و بهترین ها وارد کلاس شوند.اگر چنین باشد استاد نیز می داند چه روشی را برای آموزش استفاده کند.
امروز در کلاس های هنر،کسی که هیچ از هنر نمی داند با کسی که با هنر آشناست در یک کلاس می نشیند!استاد چگونه می تواند روش مناسبی برای آموزش این جمع ناهمگون با سطح سواد مختلف پیاده کند؟هرچقدر هم مقاومت کند کم آورده و کم کم از دادن آموزش صحیح فاصله می گیرد.
متاسفانه برخی از به اصطلاح استادان، به علت اینکه با هنر معلمی که یکی از فاکتورهای آن صبر است،آشنا نیستند،با وقاحت تمام به تمسخر دانشجویان بی تقصیر پرداخته و در جمع کوچک شان می کنند تا خود را بزرگ جلوه دهند!اخیرا نیز این فعل زشت از سوی دو به اصطلاح استاد تکرار و در فضای مجازی منتشر شد که همه مشاهده کرده و تاسف خوردند.
در این سیستم ناکارآمد و قدیمی آموزش،دانشجو هیچ تقصیری ندارد،زیرا او قانونی و طبق مقررات وارد دانشگاه شده است.این سیستم است که باید استعداد و توانایی داوطلبان را بسنجد و در کلاسی که باید بنشیند و توانایی اش را دارد بنشاند.
سیستم آموزشی ایران،به خصوص هنر از دهه ۶۰ تا کنون یا تغییر نداشته یا بسیار کم بوده.این سیستم باید تغییر کند تا کارایی دانشگاه های هنر بالا رفته و هرکسی سر جایی که باید باشد قرار بگیرد. سرفصل های دروس هنر نیز بسیار کهنه و غیر کاربردی است و باید توسط استادان واقعی دوباره نویسی شود.
برخی از به اصطلاح استادانی که دانشجویان بیگناه را مسخره کرده و در جمع سکه یک پول می کنند،بهتر است جرات کرده و سیستم آموزشی کهنه و ناکارمد را به تمسخر بکشند تا مسوولان امر برای تغییر آن اقدام کنند.
@nasrodinmolla
