آرت کافه-سید رضا اورنگ:خبر درگذشت خشایار الوند مانند خبر مرگ همه عزیزان،بسیار ساده،اما سنگین و سهمگین بود.شاید در باور کسی نمی گنجید،مرگ خشایار همیشه خنده برلب،به این زودی اتفاق بیفتد،اما اتفاق افتاد،مانند تمام خبرهای ناباورانه دیگر که اتفاق افتاد و می افتد.هیچ کس خط امان نگرفته و لحظه رفتنش بر ناصیه او هویدا نیست،هرچند تقدیری مقدر شده است.
تمام انسان ها مانند خشایار الوند با امید و انگیزه بالا به زندگی ادامه داده و می دهند،با اینکه می دانند روزی خواهند مرد،اما این حقیقت هرگز نتوانسته و نمی تواند چرخ زندگی را از حرکت انداخته و بیندازد.برای نویسنده،قلم زدن حکم نوشتن را دارد،قلم که از دست بیفتد،نفس نیز از سینه می رود.
اوایل دهه ۸۰ زمانی که نویسنده مجموعه «منزل مامان آفاق» بودم با خشایار آشنا شدم،آن زمان هم خنده برلب داشت،مانند تمام لحظه های عمرش.قرار بود او نیز یکی از نویسندگان این سریال باشد،اما کار به دلایلی که بر هیچ کس مشخص نشد تعطیل و همکاری ما صورت نگرفت.بعد از آن دیگر ملاقاتی از نزدیک با یکدیگر نداشتیم،اما از اخبار هم مطلع بودیم.در آن زمان من صلاح ندانستم با برخی از گروه ها همکاری کنم،اما او صلاح دانست و در کار خویش نیز موفق شد.
معمول است که بعد رفتن کسی،هنرمند یا غیر هنرمند،می گویند: فلانی جای فلانی را گرفت،اما هرگز گفته نشده و نمی شود که نویسنده ای جای نویسنده دیگر را پر کرد،زیرا شدنی نیست.دنیایی که نویسنده و فیلمنامه نویس دارد با دنیای تمام هنرمندان و مردم فرق دارد،جهانی است پر از تخیل های ناب،ذهنی سیال،کلماتی شورآفرین و لذتی باور نکردنی.
ممکن است کارگردانی سبک فیلمساز دیگری را دنبال کند،در تئاتر، نقاشی و دیگر هنرها نیز این مهم شدنی است،زیرا متریال های مشترک در دست دارند،اما مگر می شود انسان ها تخیلات،احساسات و ذهن های مشترک داشته باشند؟برای همین است که دنیای نویسندگان با جهان دیگران قابل مقایسه نبوده و جای شان پرشدنی نیست.
خشایار الوند نیز نویسنده ای قلم به دست بود با دنیایی منحصر به فرد،رفت و همه چیز را با خودش به عالم باقی برد.کسی جای او را نگرفته و نخواهد گرفت.
خدایت بیامرزاد و نامت ماندگار ماند رفیق.
