این هنرمند بدون حاشیه و با تجربه،با گفتن این حرف و تکرار آن،قصد شکسته نفسی نداشته و نخواسته زبانم لال خود را مهم جلوه دهد.نصیریان به مرتبه ای رسیده است که کاملا درک کرده،چسباندن نامش روی تابلوی یکی از خیابان های تهران یا هر شهر دیگری باعث ماندگاری اش نخواهد شد.
اینکه شهرداری های مختلف ایران بخواهند چند خیابان را به نام هنرمندان مطرح کشور ثبت کنند،کاری است پسندیده که در آن شکی وجود ندارد،حتی اگر اعضای این شورا ها نیت شان تبلیغ برای خودشان باشد.
در آمریکا پیاده رویی به نام «مشاهیر» وجود دارد که برای یادبود سینماگران بزرگ،ستاره ای در آنجا به نام شان نصب می کنند تا بدین طریق از آنان قدردانی کرده و یادشان را زنده نگه دارند.عده ای از کسانی که در این پیاده رو صاحب ستاره اند،جهان مادی را ترک کرده و گروهی دیگر در قید حیات هستند.آنها زمانی که هنوز هنرمندان شان زنده هستند،اقدام به این کار کرده و در مراسمی خاص،ستاره های شان را در این محل نصب می کنند.
در این کشور که سینما و بازیگرانش شهره خاص و عام هستند،کمتر شنیده شده خیابانی را به اسم آنان بکنند.
اکثر ادیبان و هنرمندانی که در طول تاریخ نام شان همواره زنده مانده است،به این دلیل است که مردم در دل خویش و خاطرشان اسم آنان را ثبت کرده اند.این مردم هستند که نام ادیب یا هنرمندشان را زنده نگه می دارند.بسیار هنرمند و ادیب در جهان وجود دارند که در عرصه ادب و هنر،آثار بی نظیری را خلق کرده اند،اما مردم به دلایل مختلف اسم آنان را در خاطر خود نگه نداشته و از نسلی به نسل منتقل نکرده اند.
در بسیاری از دانشگاه ها و محافل ادبی و هنری،استادان در کلاس ها شرح زندگی برخی از بزرگان ادب و هنر کشورشان را برای دانشجویان تشریح کرده و درباره آثار به جا مانده از آنان داد سخن سر می دهند،اما میان مردم پرآوازه نبوده و نیستند.
اگر نام بزرگانی چون:فردوسی،سعدی،حافظ و مولوی، بعد از گذشت قرن ها هنوز بر سر زبان هاست،به خاطر این است که یاد و نام شان را مردم حفظ کرده و می کنند.
استاد علی نصیریان نیز به این حقیقت رسیده است که دوست ندارد خیابانی به نامش ثبت شود.وی یقین دارد اگر بخواهد ماندگار بماند،باید مردم در لوح دل و صفحه ذهن شان اسم او را حک کنند تا نامش همیشه بر سر زبان ها باشد.
در همین شهر تهران،بسیاری از خیابان ها به نام برخی از ادیبان بزرگ این مملکت ثبت شده است،اما کمتر کسی با نام و آثار آنان آشناست.
علی نصیریان، سال ها خاک صحنه خورده و مقابل دوربین عرق ریخته تا مردم او را باور کرده و در دل شان جایی به او اختصاص دهند.
بسیاری سعی کرده و می کنند با هیاهو و جار و جنجال تبلیغاتی،هنر نداشته خود را به چشم این و آن بکشند،اما نتوانسته و نخواهند توانست با این ترفندها مردم را تحت تاثیر قرار دهند.
هرگز کسی از علی نصیریان،حرکتی ندیده و حرفی نشنیده که بوی خودخواهی و غرور از آن به مشام برسد.همواره تلاش کرده با هنر خویش و تمرین های طاقت فرسا به جایگاهی که باید برسد و رسیده است.
اگر وی مانند برخی،مدام بر طبل منیت می کوبید و حاشیه سازی پیشه می کرد،محال بود در هنر به جایگاهی که اکنون بر آن تکیه زده است برسد.
متاسفانه عده ای از هنرمندان خودخوانده،فکر می کنند برای رسیدن به جایگاه بلند، باید با به کار گرفتن هزار حیله و سنگ اندازی،صاحب آن جایگاه را به زیر کشیده و خود مالک آن شوند،این محال است،هرگز اتفاق نیفتاده و نخواهد افتاد.برای بزرگ شدن باید تلاش کرد و خون دل خورد،بزرگی متاعی نیست که بر سر هر بازار بفروشند!
علی نصیریان با تلاش و همت خویش به جایگاهی که باید برسد،رسیده و در دل مردم ماندگار شده،چه خیابانی به نامش ثبت کنند،چه نکنند. برای او ،مهم حک شدن نامش در دل و ذهن مردم بود که این اتفاق خجسته رخ داده است.
باید قدر بزرگانی مانند استاد علی نصیریان را دانست و از دانش و تجربه گرانبهای شان بهره کافی و وافی برد،اگر چنین نشود، در آینده حسرتی بزرگ بر دل ها خواهد ماند!
