نگارنده به یاد ندارد پیش از انقلاب در سینمای ایران تشکل خاصی شکل گرفته باشد،شاید بوده باشد،اما به چشم نیامده.هرچند انجمنی به نام سینماگران پیشرو شکل گرفت که با وجود حضور هنرمندان آوانگارد در این انجمن،به دلیل اختلافات داخلی خیلی زود ازهم پاشیده شد و دیگر شکل نگرفت.
پس از پیروزی انقلاب،نه در سال های اولیه،بلکه سال ها بعد تشکل هایی شکل گرفت که در خانه سینما اجتماع کردند.ساختمان و بودجه دولتی هم به آن اختصاص داده و می دهند.خانه سینما هیچ گاه موفق نبود و نخواهد بود.یکی از دلایل آن درگیری اعضا با یکدیگر و گاه فجایعی است که با عملکرد ضعیف و غیر حرفه ای روسای صنوف مختلف به وجود آمد و هنوز هم ادامه دارد.خانه سنما با وجود بودجه و امکاناتی که از دولت گرفته و می گیرد،به اشتباه علم استقلال را نیز در دست گرفته است.
قرار بود این خانه سفینه ای باشد تا سینمای ایران را از امواج پر آشوب گذر داده و به ساحل نجات برساند،اما به گل نشست و هر روز بیشتر فرو می رود.
بی شک قدرتمند ترین صنف خانه سینما تهیه کنندگان بودند که جمعی واحد داشتند،اما این جمع زود تر از آنی که می شد فکر کرد چند پاره شد و هر گروه بیدق هوا کرد که نماینده واقعی تهیه کنندگان آنان هستند!
صنف واحد تهیه کنندگان اشتباهاتی داشت که موجب چند صدایی شد،اما مشکل اصلی جای دیگری بود.اولین دلیل این بود که در ایران کار جمعی نتیجه ای جز درگیری در پی نداشته و ندارد،نمونه آن انجمن سینماگران پیشرو است که پیش از انقلاب توسط پیشرو ترین سینماگران ایران تشکیل شده بود.
دلیل اصلی چند پاره شدن تشکل واحد تهیه کنندگان را باید متاسفانه خیانت تعدادی از تهیه کنندگان کارنابلد و حریص دانست که سودای آقایی بر این جمع را داشتند.آنان می خواستند با کمترین هزینه و بدون دردسر،هم، به مال و مقام برسند و هم بر جایی که حق شان نبود،نیست و نخواهد بود تکیه بزنند.بهترین راه برای نیل به این اهداف شوم ،خنجر زدن از پشت به دوستان و همکاران بود که این کار را انجام داده و می دهند.نزدیک ترین راه به کعبه امال برای این گروه از تهیه کنندگان،زد و بند با مدیران دولتی معاونت سینمایی ارشاد ، سازمان سینمایی و برخی دیگر از نهادهای دولتی و غیر دولتی در دوره های مختلف بود و هست. بنابر این کمر به نابودی صنف واحد تهیه کنندگان بستند و به خاطر سهل انگاری های برخی از اعضای صنف و وعده و وعیدهای داده شده،زودتر از آنی که حتی خود خیانتکاران فکر می کردند،صنف واحد چند پاره شد.
تعدادی از این تهیه کنندگان با دادن گرا و لو دادن ایرادات اساسنامه خانه سینما باعث شدند این خانه مدتی تعطیل شود.
برخی از تهیه کنندگانی که با خیانت به همکاران باعث از هم پاشیدگی صنف واحد شدند،بسیار زود نظر کرده سازمان سینمایی یا معاونت سینمایی شده ،هم به مال رسیدند و هم به مقام.این عده در اکثر تصمیم گیری های سازمان سینمایی دخیل بوده و هستند.بسیاری از اعضای شوراهای سینمایی را نیز آنان تشکیل داده و می دهند.عجیب است که روسای سازمان سینمایی از آن روز تا به امروز این عده را امین و مشاور خویش قرار داده و می دهند!این توطئه امروز نیز ادامه دارد و این عده سخت در تلاش هستند از ضعف رییس سازمان سینمایی وقت استفاده کرده و با حمایت مشاور اعظم وی،زمام اختیار سینمای ایران را به طور کامل در دست گرفته و سازمان سینمایی وزارت ارشاد را به شیری بی یال و دم و اشکم تبدیل کنند!
اولین اقدام آنان گرفتن اختیار پروانه ساخت فیلم های سینمایی و به دنبال آن پروانه نمایش است.اگر تهیه کنندگان کاربلد و صادق و ریاست سازمان سینمایی دیر بجنبند،همه چیز را از دست خواهند داد و دیگر نمی توانند پس بگیرند.
متاسفانه اهمال خودآگاه یا ناخودآگاه اعضای صنف واحد تهیه کنندگان، باعث یکه تازی این گروه اندک از تهیه کنندگان در عرصه سینمای ایران شد.هرچند تهیه کنندگان قدیمی بسیار سعی کردند در این دسته بندی ها اسیر نشوند،اما عده ای پای شان گیر افتاد.امروز پشیمان هستند اما کاری از دست شان بر نمی آید.
برنامه وحدت تهیه کنندگان سینمای ایران را نیزهمین تهیه کنندگان خنجر به دست با همراهی برخی از مدیران دولتی طراحی کرده اند.متاسفانه ریاست سازمان سینمایی هم دستور داد این اتحاد هرچه زودتر شکل بگیرد!
طراحان چون می دانستند اتحاد دوباره تهیه کنندگان به خاطر اختلافات زیاد امری است محال،این برنامه را طراحی کردند تا خود را دلسوز جلوه داده و با کسب وجهه دوباره در عرصه وسیع و بی رقیب یکه تازی کنند تا جایی که جز خودشان کسی در سینما حکمرانی نکند،به خصوص مدیران دولتی سینما.
تهیه کنندگان دلسوز و کاربلد اگر هرچه زودتر دست به کار نشوند،همه چیز را از دست خواهند داد و سینما مایملک ابدی این گروه خواهد شد و در آینده نیز در دست میراث خواران شان خواهد بود.
