کارگردان فیلم «گربه آوازخوان» در ادامه یادآور شد: اگر به حوزه ادبیات هم نگاه کنیم، متوجه اهمیت نقش قصه ها در تربیت کودکان و نوجوانان می شویم. زبان ادبیات، زبانی نرم است که سعی می کند آنچه را کودک باید بیاموزد با بیانی کودکانه و قابل درک برای او بیان کند. در اینجاست که متوجه قدرت قصه ها می شویم چراکه هر چقدر با قصه شیرین تری این آموزه ها به او منتقل شود تاثیر تربیتی بیشتر و عمیق تری دارد. استفاده از ابزار قصه و قصه گویی می تواند یکی از بهترین راه های انتقال پیام های تربیتی به کودک و نوجوان باشد.
پرتوی همچنین گفت: همه بچه ها قصه را دوست دارند و آن را می شناسند؛ بخصوص بچه های شرقی. سرزمین های شرق به واسطه فرهنگ دیرینه ای که دارند به نوعی مهد قصه ها هم هستند و امروز باید دقت داشته باشیم تا این میراث ارزشمند را هم حفظ کنیم و هم با شیوه های نوین آن را پرورش دهیم تا نسل امروز هم بتواند با آن ارتباط بهتری برقرار کند. اگر به ادبیات دیگر کشورها هم نگاه کنید متوجه می شوید که تمام دنیا با قصه عجین شده است و از قصه برای برقراری ارتباط بین نسل ها استفاده می کند.
وی در ادامه به نقش تکنولوژی در کمرنگ شدن علاقه کودکان به قصه ها کرد و گفت : ارتباط نسل امروز دیگر مانند نسل های قبل با دنیای قصه ها پررنگ نیست. نمی خواهم بگویم نسل امروز قصه را دوست ندارد و با آن ارتباط برقرار نکرده، اما آن علاقه ای که نسل های قبل به قصه داشتند، در آنها دیده نمی شود. البته این اتفاق چندان هم دور از انتظار نیست چون در زمان های قبل نقش سینما، تلویزیون و یا تئاتر اینقدر در زندگی ها پررنگ نبود و بچه ها وقت شان را با شنیدن قصه پر می کردند. شاید بتوان گفت که فیلم و سینما به نوعی جایگاه قصه گویی را پر کرده است.سینمایی که خود هنوز وابسته به قصه است.
کارگردان فیلم «گلنار»در بخش دیگری از صحبت هایش به تغییر ذائقه نسل امروز در ارتباط گیری با داستان های ادبیات کهن ایران اشاره کرد و گفت: با توجه به این که شیوه روایت قصه مانند آنچه در گذشته بوده برای بچه های امروز جذاب نیست و نقل داستان های قدیمی به همان سبک و سیاق برایشان جذب کننده نیست، باید بررسی دقیق و جامعی انجام دهیم تا راه هایی را پیدا کنیم که به شیوه ای نو و قابل باور از داستان های کهن ایرانی و نکات پندآموزی که دارد قصه های نو و دلنشین تعریف کنیم. این را هم باید در نظر داشته باشیم که نسل جدید با امکانات هیجان انگیزی که در فضای اطراف وجود دارد نیازمند است تا با شور و حرارت دیگری قصه ها برایش نقل شود و استفاده از ابزارها در روایت قصه می تواند یکی از راه های جذب آنها باشد. دنیای امروز پر از تصاویر رنگارنگ است و به همین خاطر باید رنگ و بوی دنیای قصه ها هم با این تصاویر رنگی سازگار شود. ما در گذشته شیوه نقالی و پرده خوانی داشتیم که به در نوع خود به تکامل رسیدند و در جذب مخاطب موفق بودند. به نظرم امروز هم باید دنبال شیوه هایی نو از روایت باشیم که در کنار جذب بچه ها، ماندگار شوند. مثلا نقالی برای کودک امروز همانند نسل قبل ممکن است جذابیتی نداشته باشد و باید برای پسند سلیقه او طرحی نو ریخت.
وی افزود: بچه های امروز دنیای شان،دنیای تصویر است و به همین دلیل هم با فیلم و سینما ارتباط خوبی برقرار می کنند. ما می توانیم با بهره گیری از همین موضوع به شیوه های متفاوت و جذاب تری از قصه گویی برسیم. فراموش نکنیم که تصویر و تخیل دنیای بچه ها را می سازد و این دو از دل قصه ها بیرون می آیند و به کودک امکان تصویرسازی می دهند.پس حواسمان باشد قصه را از کودکان نگیریم. اگر قصه و دنیای تخیل را از کودکان بگیریم جایگزینش چه چیزی می توانیم به آنها بدهیم؟!
پرتوی همچنین به تاثیر برگزاری جشنواره قصه گویی بر دنیای قصه ها و کودکان و نوجوانان اشاره کرد و گفت: برگزاری این جشنواره به شناخته شدن شیوه های نوین قصه گویی کمک می کند و باعث پررنگ تر شدن قصه ها در دنیای کودکان می شود.
کارگردان فیلم «افسانه دوخواهر» با اشاره به تاثیری که جشنواره قصه گویی بر شکل گیری شخصیت بچه ها دارد، گفت: جشنواره این فرصت را به بچه ها می دهد تا ترس و خجالت در جمع صحبت کردن را فراموش کنند. وقتی یک نوجوان مقابل جمعی حاضر می شود و قصه اش را روایت می کند در واقع یاد می گیرد که بدون خجالت تخیل اش را با بقیه در میان بگذارد و آن را پرورش دهد. تخیلی که می تواند دنیا و شاید به نوعی آینده او را بسازد.
پرتوی همچنین گفت: یکی دیگر از دستاوردهای این جشنواره می تواند شناختن و معرفی استعدادها باشد. استعدادهایی که با عبور از مراحل مختلف این امکان را پیدا می کنند تا روی صحنه حاضر شوند و قصه شان را روایت کنند. بنابراین باید از این امکان استفاده کنیم و آنها را پس از برگزاری جشنواره هم حمایت کنیم تا در مسیر درست قرار گیرند و با آموزش های صحیح توانایی شان را باورتر کنیم.
@nasrodinmolla
