یکی از تاثیرگذارترین این نهادها بی شک حوزه هنری بود که با سرمایه گذاری روی کارگردانان نوپا و حمایت شدید از آنان باعث شد نسل جدیدی از سینماگران در تمام شاخه های سینما وارد این حرفه شوند.هرچند که بعدها برخی از این سینماگران راه خود را سوا کرده و از حوزه هنری و سینمای ایران جدا شدند.
حدود چهار دهه است که حوزه هنری با سازمان سینمایی اش در این عرصه فعالیت مستمر دارد.در این سال های طولانی هم موفقیت داشته و هم شکست.
حوزه هنری،نه تنها در عرصه سینما،بلکه در میدان هنرهای دیگر نیز یکه تازی می کرد،از شعر گرفته تا هنرهای تجسمی.نهادی که بسیاری در آن با عشق و علاقه کار می کردند تا هنر،ادبیات و سینمای ایران را ارتقا دهند،دیری نپایید که به سازمانی ایستا تبدیل و به جای ترویج هنر،ساختمان ها و اتاق هایش را توسعه داد.
امروز سازمان سینمایی حوزه هنری دیگر اداره محسوب نمی شود،بلکه وزارتخانه ای بی وزیر است با تعداد زیادی کارمند و مدیران کارمندصفت!روزگاری همه بی ادعا وارد میدان کار شده و شبانه روز با دل و جان برای اعتلای هنر این مملکت تلاش می کردند و کسی دنبال ریاست و پشت میز نشینی نبود،اما امروز اکثرا پشت میز نشین شده و از پشت درهای بسته ادعای آن دارند که می خواهند هنر و سینمای ایران زمین را ارتقا دهند! حوزه هنری زمانی موفق بود که همه از ریز و درشت آستین ها را بالا زده و با لباسی ساده و خاکی مانند یک رزمنده در سنگر هنر از جان مایه می گذاشتند.
سازمان سینمایی حوزه هنری در حال حاضر اداره ای است که مدیرانش با کت و شلوار اتو کشیده،حتی حاضر نیستند در گرما و سرما از اتاق مجهز خویش بیرون بیایند،چه رسد به اینکه آستین ها را بالا بزنند و مرد کار شوند!
این سازمان با داشتن بیش از ۱۰۰ سینما در شهرهای مختلف کشور، بخش اعظمی از اکران سینما را در اختیار دارد،اما چه سود که استفاده شایسته و بایسته از آن نمی شود.بودجه کلانی نیز برای ساخت فیلم های سینمایی و غیره دارد که یا بلا استفاده مانده یا عده ای سودجو با لطایف الحیل آن را می بلعند و یا زیر دست و پای کارگردانان نظر کرده و تازه به دوران رسیده حیف و میل می شود!
در این ۲۰ سال اخیر سازمان سینمایی حوزه و شرکت بهمن سبز که در پخش و اکران فیلم فعال است،چه گلی به سر این سینمای از نفس افتاده زده اند؟!نه در عرصه فیلمسازی موفق بوده اند و نه در اکران فیلم ها.
سازمان سینمایی حوزه به محفلی برای دوستان و آشنایان تبدیل شده که غریبه ها در آن جای ندارند ، حتی به آنان اجازه نمی دهند از در وارد شوند،چه رسد به اینکه کاری را به این عده سپرده یا بودجه فیلم شان را تامین کنند.این سازمان بودجه اش از بیت المال است،یعنی به همه تعلق دارد،نه گروهی خاص!مدتی است که پست های مدیریتی اش نیز از دانشگاهی خاص تامین می شود،مدیرانی که فقط کتاب حفظ کرده و مدرک گرفته اند!
در این سال ها سازمان سینمایی حوزه در هیچ زمینه ای موفق نبوده است،به خصوص در عرصه اسلامی و انقلابی که ادعای آن را دارد.
مدیر این سازمان و دیگر مدیران زیر دست پاسخ دهند در این ۲۰ سال اخیر چند فیلم قوی و پر مخاطب دفاع مقدسی و انقلابی ساخته اند؟چقدر به توسعه فرهنگ ایرانی و اسلامی کمک کرده اند؟
۴۰ سال فعالیت در عرصه سینما، به معنای آن است که حوزه هنری باید سینمای جدیدی را برای ایران ترسیم می کرد،سینمایی موفق و پر مخاطب با افق روشن.یکی از دلایل مهم افت سینمای ایران درجا زدن سازمان سینمایی حوزه هنری و عقبگرد آن است.اگر این نهاد موفق بود،الان سینمای ایران بر قله رفیعی قرار داشت،اما نه تنها این اتفاق نیفتاده،بلکه آسیب های جدی نیز به سینما زده است.با وجود این همه سرمایه خفته در این نهاد،چرا باید کارگردانانی مانند خسرو سینمایی و ناصر تقوایی برای ساخت یک فیلم دربدر دنبال تهیه کننده باشند؟
شعار جوانگرایی اخیر سازمان سینمایی حوزه نیز یک بازی است تا فقط خودی ها را وارد عرصه کارگردانی و تهیه کنندگی بکنند.اگر نیت شان خیر بود،در کنار این جوانان استادان این فن را قرار می دادند تا پیر راه شان باشند.
رودخانه سازمان سینمایی حوزه هنری از حرکت افتاده و به مردابی تبدیل شده است،اگر مدیر این نهاد همچنان دست روی دست بگذارد و دلخوش به مدیران اتو زده باشد،دیری نباشد که نامی نیز از این سازمان باقی نماند.
@nasrodinmolla
