آرت کافه-سیدرضااورنگ:نمایش های رادیویی قدمتی دیرینه در جهان و ایران دارند.این گونه نمایشی،از گذشته تا حال مورد توجه مخاطبان بوده و هست.در ایران بسیاری از بزرگان تئاتر وارد این حرفه شده و آن را رونق دادند،به گونه ای که مردم با وجود داشتن تلویزیون ، هر شب گوش ها را به فرستنده های رادیو می چسباندند تا شنونده نمایشی رادیویی با حضور بزرگان این عرصه باشند.نمایش های رادیویی امروز نیز طرفداران زیادی دارد و نسل جدید در کنار بزرگان این حرفه که هنوز فعالیت دارند، برای شنوندگان هنرنمایی می کنند.
پدیده نوظهور «رادیو تئاتر» همان اجرای نمایش رادیویی است که به صورت زنده روی صحنه تئاتر و مقابل دید مخاطبان اجرا می شود. تماشاگران،همانانی که همیشه شنونده نمایش های رادیویی بودند، این بار هنرمندان نمایش ها را روبروی خویش در صحنه می‌بینند، پشت همان میکروفن هایی که در استودیوهای رادیو وجود دارد.افکتور نیز مقابل چشم مخاطبان وظیفه خود را انجام می دهد.به عبارت دیگر، رادیوتئاتر نه نمایش رادیویی صرف است و نه نمایش صحنه‌ای صرف، بلکه تلفیقی از این دو هنر است.اهالی تئاتر و هنرمندان رادیو این مدیوم نوظهور را رسانه‌ای جدید می نامند.
این گونه نمایشی با عنوان بخش رادیو تئاتر در جشنواره تئاتر فجر نیز طرح ریزی و پذیرفته شده و هنرمندان عرصه رادیویی هم فرصت یافتند تا نفس به نفس تماشاگران نمایش های خود را اجرا کنند.
نمایش «باد که می نویسد» یکی از این نوع نمایش ها بود که در بخش رادیوتئاتر سی‌وهفتمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر حضور داشت و در تماشاخانه سرو روی صحنه رفت.
این نمایش نوشته آرش عباسی است که توسط داریوش شهبازی کارگردانی شده و کاری از گروه نمایشی کرگدن است.
در «باد که می نویسد» میر طاهر مظلومی،مهرداد مهماندوست،مهدی طهماسبی و معصومه نورزاد بازی می کنند. افکتور نرگس موسی پور،صدابردار علی حاجی نوروزی،تهیه کننده فرشاد آذرنیا و دستیار کارگردان امیر هوشنگ کریم نیا نیز دیگر عوامل این نمایش هستند.
تماشای یک نمایش رادیویی روی صحنه تئاتر،حسی غریب ایجاد می کند که برای مخاطب تازگی دارد.آنان سال ها عادت کرده بودند تا شنونده نمایش های رادیویی باشند،اما حالا فرصت پیدا کرده اند تا آن را به طور زنده ببینند و بشنوند.این حسی است دوست داشتنی که تماشاگر آن را می پسندد.
اجرای نمایش های رادیویی،کاری است دشوار و از عهده هر کسی بر نمی آید،زیرا صداپیشه ها علاوه بر بیان ،باید حس را از طریق گوش به مخاطبان انتقال دهند که بسیار سخت است. خواندن ساده یک متن مقابل میکروفن را نمی توان نمایش نامید،زیرا هیچ حسی را منتقل نمی کند.
به نظر نگارنده اجرای نمایش های رادیویی مقابل تماشاگران سختی کار را دوچندان می کند،زیرا صداپیشه ها عادت دارند در سکوت استودیوها نقش های خود را بازی کنند،اما در صحنه تئاتر، باید مقابل حضور سنگین تماشاگران و صداهای ناخواسته ای که در فضا وجود دارد متن های خود را خوانده و بازی کنند.هر حرکت یا صدای ناخواسته ای از سوی تماشاگران ممکن است تمرکزشان را به هم بریزد.
بازیگران نمایش «باد که می نویسد» با توجه به توانایی و تجربه ای که داشتند توانستند نمایش خود را با کمترین نقص اجرا کرده و نظر تماشاگران را جلب کنند.
میرطاهر مظلومی،با آن صدای خاص خود نقش خویش را حرفه ای اجرا کرد. مهرداد مهماندوست نیز که از صداپیشگان با تجربه رادیوست تجربه خود را به کار بست و توانست حس لازم را به کار تزریق کند. مهدی طهماسبی نیز پابه پای دیگران از عهده کار خویش برآمد. معصومه نورزاد همکار رسانه ای ما نشان داد علاوه بر تسلط بر حرفه روابط عمومی و رسانه، در صداپیشگی نیز تواناست و می تواند پای ثابت نمایش های رادیویی باشد.آینده روشنی در انتظار وی است و با سختکوشی خاصی که در وی وجود دارد،مطمئنا به هدف خویش خواهد رسید.
تمام بازیگران این نمایش و افکتور آن توانستند با هماهنگی خوبی که با یکدیگر داشتند،نمایشی خوب را اجرا کرده و شبی خاطره انگیز را برای تماشاگران رقم بزنند.مطمئنا اگر هماهنگی لازم بین بازیگران و دیگر عوامل نمایش «باد که می نویسد» وجود نداشت،آنان نمی توانستند در کار خود موفق باشند.
امیدواریم باز هم از این اتفاقات خوب در عرصه تئاتر کشور بیفتد و فقط محدود به جشنواره تئاتر فجر نباشد.
