وی در ادامه پس از نگاهی گذرا به تاریخچه سینمای ایتالیا و جنبش نئورئالیسم به فعالیت های مشترک نینو روتا با فلینی پرداخت و خاطرنشان کرد: آثار موسیقی فیلم نینو روتا را می توان به دو دوره سبکی کرد که دوره اول آن از زمان اولین تجربه های سینمایی و نیز آغاز همکاری با فلینی (در فیلم شیخ سفید؛ ۱۹۵۲) شروع شده و با ساخت فیلم شب های کابیریا (۱۹۵۷) به پایان می رسد. در این دوره روتا در آثارش ویژگی های نئوریالیستی خود را حفظ کرده، چون که هنوز فیلم های آن دوره به دوران گذار از نئورئالیسم نرسیده بودند. به طور کلی موسیقی روتا ساده و ملودیک و به صورت ارکسترال بوده و ترکیبی از موسیقی ایتالیا، موسیقی کلاسیک و موسیقی جز است.
دبیر نشست ششم، پس از آن به دوره دوم سبکی نینو پرداخت و گفت: از زمان ساخت فیلم زندگی شیرین ۱۹۶۰ (با کارگردانی فلینی) و فیلم بوکاچینو هفتاد ۱۹۶۳ (کار مشترکی از فلینی، ویسکونتی، دسیکا و مونیچلی) ویژگی های سبکی کار فلینی تغییر می یابد و از فضای نئورئالیستی فاصله می گیرد. در این دوره سینمای فلینی ویژگی های خاصی دارد که به تبع آن موسیقی روتا نیز از آن تاثیر می پذیرد. مولفه های تشکیل شده سینمای فلینی عبارت است از: ۱. تکیه بر استعاره های اتوبیوگرافیک ۲. اهمیت خیال و رویا ۳. اهمیت شور و نشاط و غلبه جهان دیونوزوسی بر آپولونی ۴. حضور نوعی تلخیِ شیرین ۵. پارودی.
مهرشاد متین فر در بخش نهایی صحبت های خود با استفاده از ویژگی های سینمای فلینی به تحلیل نیمه دوم سبکی نینو روتا و به خصوص ویژگی های فیلم های: هشت و نیم (۱۹۶۳)، جولیتای ارواح (۱۹۶۵)، ساتیریکون (۱۹۶۹)، آمارکورد (۱۹۷۳) و کازانوا (۱۹۷۶) پرداخت و ویژگی های آنها را بیان کرد.
پس از آن نوبت به تحلیل و تفسیر آثار نینو روتا و پخش بخش هایی از فیلم ها رسید که حسن زمانی (آهنگساز) در طی صحبت های خود به تفسیر آثار نینو روتا پرداخت.
وی گفت: شاید نینو روتا را همه با موسیقی فیلم می شناسند، اما باید دانست او فعالیت هایی در زمینه اپرا، باله و ارکستر کوچک داشته است. برای شناخت روتا باید بدانیم دو چیز در زندگی او بسیار مهم بوده که یکی شهر سیسیل و دیگری دوُرژاک (آهنگساز برجسته) بوده است.
پس از آن زمانی به ویژگی های موسیقایی آثار روتا پرداخت و افزود: نینو روتا بخش زهی های ارکستر را خیلی خوب می نویسد و همیشه در اکثر آثارش زهی ها بدون کم و کاست وجود دارد و تسلط روتا به ارکستراسیون بسیار زیاد است.
در ادامه وی به توصیف آثار او پرداخت و خاطرنشان کرد: موسیقی روتا به تعبیر من کاملا زمینی است، برخلاف موریکونه که مشاهده می شود در فرایند اسطوره سازی در آثارش سوژه ای را به عنوان اسطوره پرورش و بسط و گسترش می دهد، اما روتا این گونه نیست و از ذهنیت او حالتی زمینی را می توان تعبیر کرد. به بیانی دیگر باید گفت موسیقی فیلم روتا در خدمت سکانس ها و فیلم است و او چیزی را از قبل ساخته و پرداخته نمی کند. روتا پس از دیدن فیلم ها و صحبت و تعامل با کارگردان قطعه مورد نظر را می نوشته و هیچ گونه غلو بیان و پیش فرض ملودیکی برای کارهایش نداشته است.
زمانی به ویژگی های آهنگسازان ایتالیایی پرداخت و توضیح داد: این آهنگسازان خصلتی که دارند این است که آثارشان بدون لکنت و از هر گونه پیچیدگی به دور است و همواره در تلاش هستند آثار خود را ساده خلق کنند.
در بخش بعدی نوبت به تحلیل و تفسیر و پخش بخش هایی از چهار فیلم جاده (۱۹۵۴)، هشت و نیم (۱۹۶۳)، شب های روشن (۱۹۵۷) و پدرخوانده ۱ (۱۹۷۲) رسید و حسن زمانی پیرامون هر بخش صحبت های لازم را گفت.
پایان بخش نشست ششم موسیقی فیلم بخش پرسش و پاسخ بود که استاد حسن منصوری و تنی چند از حضار سوالات و مباحثی را طرح کردند.
@nasrodinmolla
