آرت کافه-سیدرضااورنگ:کارگردان فیلم «بمب؛ یک عاشقانه» چندین بار وقایع دهه ۶۰ را از دریچه ذهن و تجربه خود دیده و متاسفانه آن را تعمیم داده است.اخیرا هم ادعا کرده بچه های مدارس در آن دوران با مدونا آشنا بوده و آنان دو تا عکس بزرگ مارادونا را می گرفتند و یک عکس کوچک مدونا به جایش می دادند!آقای پیمان معادی،هرچند در آن ایام نهایتا نوجوانی بیش نبودید،اما باید به یاد بیاورید که در آن زمان ویدیوهای بتاماکس وجود داشت که بیشتر در خانه اشراف دیده می شد،نه مردم کوچه و بازار که در تلاش معاش بودند.در آن زمانی که کشور درگیر مشکلات عدیده ،به خصوص جنگ تحمیلی بود،چه کسی وقت داشت به مدونا فکر کند؟چه برسد به اینکه بشناسد،حتی بسیاری از اهل قلم و خبرنگاران نیز وی را نمی شناختند!منکر شناخت مدونا توسط جناب معادی و دیگر دوستان شان که پرورده خانواده هایی مرفه بودند نیستم،اما آیا در دورانی که نه اینترنت بود و نه هنوز ماهواره مهمان پشت بام ها شده بود،شهرت مدونا این همه در جامعه،به ویژه دانش آموزان شایع بود؟!
شما بیش از آنکه بازیگر و کارگردان باشید یک نویسنده هستید،نویسنده محقق و کاربلد،هرگز پدیده هایی که خودش درگیر آن بوده ، تجربه کرده و در جامعه همه گیر نیست را در نوشته هایش تعمیم نمی دهد.حداقل می گوید بخشی از جامعه،نه همه آن.بی شک شما و خانواده تان زندگی متفاوتی نسبت به آحاد جامعه داشته اید،ایرادی هم ندارد،می توانستید این موضوع را در محدوده همان قشری که از آن هستید بیان کنید.
آقای پیمان معادی شما گفته اید کتک زدن و کتک خوردن خیلی هم بیشتر از اینکه در فیلم هست با دلایل دم‌دستی و الکی در مدرسه‌ها اتفاق می‌افتاد.
آیا منظورتان تنبیه توسط معلمان و اولیای مدارس است یا درگیری با دانش آموزان دیگر؟اگر مد نظر شما دانش آموزان باشد قابل پذیرش است،هرچند شما احتمالا در مدارسی تحصیل کرده اید که این وقایع کمتر در آنها اتفاق می افتاد و می افتد،اما اگر منظور شما معلمان و اولیای مدارس هستند،عمدا یا سهوا به خطا رفته اید.در دهه ۶۰ که پس از انقلاب بود،کمتر معلمی جرات می کرد دانش آموزی را تنبیه بدنی کند.سیستم مدارس عوض شده بود،هرچند از معلمان نسل قدیم که دست بزن داشتند هنوز در مدارس تدریس می کردند،اما جسارت این کار را نداشتند،زیرا از برخورد مسوولان،به خصوص خانواده ها می ترسیدند.معلم بیچاره دستش را بالا نبرده رگبار تهمت ها بر دامنش می نشست،از جمله معلم ساواکی!این یکی را که باید خوب به یاد داشته باشید.
با این حساب شما و دوستان عرش نشین تان چگونه همواره زیر رگبار چک و لگد قرار داشتید؟!
ای کاش همنسل این حقیر و نسل های پایین تر بودید تا طعم واقعی تنبیه بدنی و روحی را می چشیدید!حتی تصورش برای شما و همنسلان تان سخت است،در بد ترین کابوس های خود نیز نمی توانید آن را تجسم کنید.
اینجانب که در طول دوران ابتدایی شاگرد اول بودم و دانش آموزی آرام و دور از شر و شور،مدام سیلی های آبدار بر گوش و لگد های فیل افکن بر کمرم می نشست،وای به حال دانش آموزان شرور و درس نخوان!
آقای پیمان معادی،شما در طول فعالیت های هنری موفقیت هایی داشته اید،از شما که اهل مطالعه هستید انتظار می رود اطلاعات دقیق به مخاطب دهید.بزرگ ترین ایراد نویسندگان و فیلمسازان ایرانی این است که خودشان را وارد داستان کرده و آنچه خود می پسندند یا تجربه کرده اند را می خواهند به مخاطب تحمیل کنند.برای همین است که سینمای ایران،نه تنها درجا زده،بلکه با سرعت به سمت قهقرا می رود.
تعمیم دادن یک مورد غیراخلاقی یا کار خلاف که توسط یک یا چند نفر انجام شده به کل جامعه،یکی از بزرگ ترین ایرادهای مردم ایران است که متاسفانه در قشر به اصطلاح روشنفکر نیز رواج دارد.
