اتفاق هایی که در سینمای ایران می افتد،نمونه اش را در هیچ کجای جهان نمی توان یافت.در هالیوود و خارج از ایران،همه مسوولان و دست اندکاران سینما، تمام هم و غم شان تولید فیلم های با کیفیت برای علاقه مندان است و پیشرفت روزافزون سینما.برای همین قوانینی دارند که همه بدون استثنا به آن عمل می کنند.وقتی همه چیز برمدار قانون باشد،دیگر اتفاق خنده دار یا گریه داری در آن روی نمی دهد.
شما در کجای دنیا سراغ دارید که سینماگرانش همواره با یکدیگر درگیر باشند و مدام پته هم را روی آب بریزند؟!
سینماگران ایرانی به جای اینکه به کار و هنر خود بیندیشند تا اثری شایسته بیافرینند،پیوسته علیه یکدیگر یا سازمان ها و نهادهای دولتی و غیر دولتی بیانیه صادر کرده و جوابیه وارد می کنند!
پیش از انقلاب،بزن بزن ها درون فیلم ها بین بازیگران رخ می داد،امروز بیرون از فیلم بین دست اندرکاران سینما!اگر در سینمای ایران تفکر و هنر حاکم باشد،هرگز چنین اتفاقات بچه گانه ای رخ نخواهد داد.
همه خود را محق می دانند و دراین باره داد سخن سر می دهند،اما در نهایت دست شان به جایی و چیزی بند نشده و نمی شود.هنوز بعد سال ها نفهمیده اند که پنجه روی سر و صورت هم کشیدن،دردی را از سینمای ایران،دوا نکرده و نخواهد کرد؟اگر کارساز بود تا کنون تاثیر خود را نشان داده بود.
هنوز آقایان و خانم ها متوجه نشده اند که خداوند عقل برای اندیشیدن و زبان برای گفت و گو کردن به آنان داده است.چرا ایرانیان نمی توانند گرد یک میز نشسته و مسائل خویش را با گفت و گوی مودبانه حل و فصل کنند؟
اگر هر کسی به حق خود قانع باشد و پایش را از گلیم خویش بیرون ننهد،هرگز در سینمای ایران کار به نزاع و یقه گیری نمی رسد.اگر هرکسی یا نهادی فقط بر طبل خود بکوبد که سنگ روی سنگ بند نمی شود.در این سینما همه می خواهند با زور حق خود را بگیرند!
برای همین است که اکثر دست اندرکاران سینما دوست ندارند برای سینمای ایران قانونی نوشته و تصویب شود تا همه بر مدار قانون بچرخند،زیرا می دانند وقتی پای قانون پیش بیاید،آنان باید پا پس کشیده ،سر جای خود نشسته و حواس شان مدام به اندازه گلیم شان باشد.
هر انسانی حق انتخاب دارد و همه باید برای این حق احترام قائل شوند،مسوول و غیرمسوول.مشکل اینجاست که در سینمای ایران هیچ کس به حق خود قانع نیست و حق انتخاب را فقط ارثیه فامیلی خود می داند.
وظیفه تهیه کننده و کارگردان تولید فیلم است در چارچوبی که مشخص شده.پخش کننده های فیلم نیز کارشان بازاریابی وفروش فیلم است.وقتی فیلمی تولید شد،پروانه نمایش گرفت و توسط پخش کننده ارائه شد، کار این گروه دیگر تمام است.از اینجا به بعد این سینمادار است که تشخیص می دهد کدام فیلم برای سینمایش مناسب است تا آن را اکران کند.نباید و نمی شود برای سینمادار،چه دولتی و چه خصوصی تعیین تکلیف کرد(یک بار این اقدام نابخردانه انجام گرفت و حق انتخاب سینمادار برای اکران فیلم های خارجی از وی گرفته شد که فجایع آن هنوز ادامه دارد).
وقتی سازمان سینمایی وزارت ارشاد به فیلمی پروانه نمایش داد،معنی آن، این نیست که تمام سینمادارها ملزم هستند فیلم مورد نظر را نمایش دهند.فهمیدن این موضوع بسیار ساده است،معلوم نیست عده ای چرا نمی خواهند بفهمند،مطمئنا فهمیده و می فهمند،اما خود را به تجاهل می زنند.
مدام فریاد می کشند که فلان سینمادار دارد فراقانونی و خودسر عمل می کند،کدام خودسری؟مگر سازمان سینمایی می تواند به سینمادار،چه دولتی و چه خصوصی فرمان اجرا دهد،مگر چنین قدرتی دارد؟اگر حرف سازمان سینمایی خریدار داشت که این وضع سینمای ایران نبود.
سازمان سینمایی وزارت ارشاد،وظیفه اش دادن پروانه ساخت و نمایش است که مدام دارد این کار را تکرار می کند،این دستورالعمل در چارچوب مقررات تعیین شده است.کی؟و کجا؟ سازمان سینمایی توانسته به سینمادارها،به خصوص دولتی ها دستور اکران بدهد؟مگر سینما پادگان است؟
قرار است عده ای اندیشمند در این عرصه فعالیت کنند و با ساخت فیلم،هم مردم را سرگرم کنند و هم به تفکر وادارند.اگر چنین می خواهند و می اندیشند، همه باید تابع باشند و به حق خود قانع،اگرغیر از این را طلب می کنند،بیشتر از پیش به روی یکدیگر شمشیر بکشند،آن قدر بر پیکر خودشان و سینمای ایران زخم بزنند که دیگر جانی برای هیچ کدام باقی نماند!
