وی ادامه داد: «البته اجرای نمایش‌های میدانی و مناسبتی در جشن انقلاب اکتبر و سالگرد پیروزی جنگ جهانی دوم با ابعاد بزرگ اجرا می‌شد، اما به نظرم این نمایش‌ها از قالب مناسبت‌های خاص بیرون نیامده‌اند و به عنوان جریان رایج از آن استفاده نشده است.»
مدیر اسبق پردیس تئاتر خاوران در پاسخ به این پرسش که چگونه امکان ادامه چنین نمایش‌هایی وجود دارد، گفت: «اگر قرار باشد این نوع نمایش‌ها به عنوان گونه‌ای ماندگار شناخته شود اول اینکه، باید به تنوع موضوعی دست پیدا کند و تنها در مناسب‌های مذهبی خاص و ویژه اجرا نشود و دوم اینکه، از شکل همایش و مانور خارج شود و به سمت درام حرکت کند. اگر این اتفاق در این گونه نمایشی رخ دهد، قطعا می‌تواند به عنوان یکی از نمونه‌های نمایش مردمی و نمایشی که با قشر وسیعی از جامعه ارتباط برقرار می‌کند، موفق باشد.»
کارگردان نمایش آیینی- مذهبی «خورشید کاروان» یادآوری کرد: «همین که نمایش«رسول» قصه دارد یک گام به جلو محسوب می شود. بهتر است نمایش میدانی بر اساس قصه‌هایی مشهور و شناخته شده از ادبیات کهن ایران باشد که جای آن در درام خالی است. در کشورهای دیگر ریشه‌های ادبیات کهن جزو منابع تولید نمایش شناخته می‌شود، اما متأسفانه این روزها تنها شاهد استفاده ابزاری و جهت‌دار از شاهنامه هستیم.»
مسافر آستانه افزود: «اگر قصه‌ها به شیوه‌ای ساخته و پرداخته شود که از ادبیات غنی ایران استفاده شود و برای مردم لحظات جذابی را خلق کند، قطعا می‌تواند به عنوان یک جریان به کار خود ادامه دهد.»
این کارگردان با تأکید بر لزوم حمایت از هنرمندان عنوان کرد: «هنرمند برای ادامه فعالیت‌هایی از این دست نیازمند حمایت است و اگر حمایت به صورت حساب شده و با برنامه باشد، می‌توانیم شاهد حضور اقشار مختلف اجتماع در نمایش‌هایی از این دست باشیم و چنین نمایش‌هایی در ابعاد اجتماعی و در ارتقای فرهیختگی عموم جامعه نقش مؤثری ایفا می‌کند.»
او در پاسخ به این پرسش که نمایش‌هایی از این دست تا چه اندازه می‌تواند فرهنگ نمایش دیدن را در مردم زنده کند؟ گفت: «اکثر نمایش‌های مردمی که در فضای روباز اجرا می‌شود، بیشتر بر مبنای تفریح و اوقات خوش بوده و اگر اجرای این نمایش بر همین مبنا باشد، اجرای سالانه کفایت می‌کند، اما اگر به حرکت هدف‌دار فرهنگی تبدیل شود و حرفی برای گفتن داشته باشد، قطعا می‌تواند جریان خوبی را رقم بزند.«
