دلیل آن واضح است، زیرا مخاطبان توسط بازیگران وارد فضای فیلم یا سریال شده و به تماشای آن می نشینند.
اگر بازیگران، توانایی ایفای نقش و گیرایی مخاطب پسند را نداشته باشند،فیلم شکست خواهد خورد. برای همین کارگردانان کاربلد، در انتخاب بازیگر حساس بوده و تنها آنانی را دعوت به کار می کنند که هم گیرایی داشته باشند و هم توانایی.
تعامل کارگردان با فیلمبردار، صدابردار و دیگر عوامل ساخت یک فیلم یا سریال سخت نیست و زمان زیادی را نمی طلبد، اما هدایت بازیگر و توضیح نقش او ،وقت به مراتب بیشتری را از فیلمساز می گیرد.
متاسفانه در ایران مدت هاست که بازیگر توانا و جذابی ظهور نکرده است،به خصوص هنرپیشه های زن. این مهم آسیب های جدی به فیلم ها و سریال های ایرانی زده و می زند. اکثر بازیگران ایرانی توانایی ایفای نقش های مختلف را ندارند و تنها در چنبره یک نقش گیر افتاده و می افتند.بخشی از این ضعف به بازیگر بر می گردد و قسمت اعظمش متوجه کارگردانان است.
کارگردان کاربلد، هم در انتخاب بازیگر دقت می کند و هم در هدایت او تلاش بیشتر تا آنچه در ذهن دارد اتفاق بیفتد.
متاسفانه اکثر کارگردانان ایرانی، توانایی هدایت بازیگر را ندارند و عنان کار را به دست خود او می دهند که این عمل بسیار غیر حرفه ای و خانمان برانداز است.
پیش از انقلاب چند بازیگر زن در سینما حضور داشتند که از فیزیک و گیرایی مناسبی برخوردار بودند،اما فیلمسازان آن دوره نتوانستند یا نخواستند از توانایی آنان درست استفاده کنند.در اکثر فیلم هایی که آن دوره ساخته می شد،فضایی به بازیگران زن داده نمی شد تا هنر خود را به تماشا بگذارند.از فیزیک مناسب و گیرایی معدود هنرپیشه های زن استفاده دیگری می بردند.
پس از پیروزی انقلاب، بازیگران زنی مانند هنرپیشه های قبل پا به عرصه سینما ننهادند که دارای فیزیکی مناسب و چهره ای جذاب باشند. برای همین هیچ کدام از آنان نتوانستند تبدیل به ستاره شوند. هرچند بازی برخی از آنان از اسلاف خود بهتر بود،اما هرگز نتوانستند جای خالی آنان را برای مخاطبان پر کنند.
پس از انقلاب، ماهچهره خلیلی تنها بازیگری بود که از فیزیک و میمیک مناسب برای ستاره شدن برخوردار بود، اما این چنین نشد.زیرا نه کارگردانان کاربلدی وجود داشت که او را هدایت کنند و نه خودش به توانایی هایش پی برد.تنها داوود میرباقری بود که توانست بخشی از توانایی های خلیلی را در سریال مختارنامه از قوه به فعل درآورد.
بی شک اگر ماهچهره خلیلی که بازیگری تحصیل کرده است، تلاش بیشتری می کرد و سختی های این راه را به جان می خرید،می توانست تنها ستاره زن سینمای پس از انقلاب ایران باشد.
به نظر می آید این بازیگر جذاب، آن گونه که باید بازیگری را جدی نگرفته و نمی گیرد، هرچند که از لحاظ کمیت پرونده پرباری دارد.
ماهچهره خلیلی با اینکه در دهه چهرم زندگی خویش قرار دارد،اما هنوز توانایی اش در هنر بازیگری را نه خودش کشف کرده و نه هیچ کارگردانی.
متاسفانه زمان ستاره شدن برای خلیلی گذشته است، اما اگر وی می خواهد سطح بازیگری اش ارتقا یابد، باید بازیگران توانای خارجی، چه کلاسیک و چه جدید، به خصوص اینگرید برگمن را الگو قرار دهد و بارها و بارها بازی آنان را ببیند. باید دقت زیادی روی میمیک چهره، حرکت و رفتار آنان داشته باشد. آنان استادانی هستند که می توانند راهنمای خوبی باشند.
ای کاش ماهچهره خلیلی از ابتدا با کارگردانانی مانند مسعود کیمیایی و داوود میرباقری همکاری می کرد تا پایه بازیگری اش محکم بسته می شد.
