در روزهای آغازین سینما،با اینکه بازیگران باعث آمدن مردم به سینما ها بودند،اما تهیه کنندگان و سرمایه گذاران سینما،به عنوان هنرمند به آنان نگاه نمی کردند،حتی نام شان را نیز در تیتراژ نمی آوردند،اما دیری نگذشت که نه تنها اسم شان تیتراژها را زینت داد،بلکه لقب ستاره را نیز با خود یدک کشیدند.
کشورهای صاحب سینما،به خصوص هالیوود،سرمایه گذاری بزرگی روی بازیگران کرده و می کنند،زیرا می دانند بدون آنان،نه فیلم خوبی خواهند داشت و نه تماشاگری را در سالن های سینما خواهند دید.
برای همین،استعداد یاب ها مدام به مراکز مختلف هنری سرکشی می کنند تا ستاره های جدیدی را به دنیای سینما معرفی کنند.
مهم ترین فاکتور یک بازیگر خوب و توانا،کنترل تمام حس های خود است،از بویایی گرفته تا شنوایی،زیرا اگر نتواند بر آنها تسلط یافته و کنترل شان کند،هنرپیشه موفقی نخواهد بود.
سینمای ایران نیز شاهد بازیگران بسیاری بوده و هست که در این عرصه فعالیت کرده و می کنند،اما هیچ کدام شان بازیگری ششدانگ نبوده و نیستند،به جز تعدادی معدود و محدود.
بعد از معضل فیلمنامه،این مهم ترین نقصی است که سینمای ایران دچار آن بوده و هست.همین نقص باعث شده سینمای ایران،مدام درجا زده یا رو به عقب برود.ضعف بازیگری در ایران،فقط به بازیگران برنمی گردد،بلکه فیلمنامه ضعیف و کارگردانی غیر حرفه ای نیز در این معضل سهیم هستند.
انتقال حس درست و تاثیر گذار توسط بازیگران ، کلید فتح دروازه روح و جسم مخاطبان است.بدون رعایت این مهم ،نه هنرپیشه ای موفق خواهد بود و نه فیلمی تاثیر گذار.
بزرگ ترین و معروف ترین ستاره های هالیوود و سینمای جهان،کسانی بوده اند که توانسته اند به خوبی حس فیلم و کاراکتر آن را به مخاطبان انتقال دهند.برای همین است که نام شان همواره درخشیده و می درخشد.این احساس محدود به شادی و غم نیست،بلکه تمام حواس را در می گیرد.در حقیقت،هر بازیگر و هنرمندی باید اول در درون او اتفاق هنری بیفتد،بعد آن را انتقال دهد.این تنها راز موفقیت و ماندگاری در هنر است.
یکی از بازیگران معدود و محدود در سینمای ایران که توانسته و می تواند حس فیلم و نقش را به خوبی به مخاطبان انتقال دهد،فرشته صدرعرفایی است،بازیگری که هنوز آن گونه که باید پی به هنر بازیگری اش نبرده اند.هرچند که سیمرغ جشنواره فیلم فجر و دیگر جوایز نصیبش شده است،اما این حداقلی است که به او تعلق گرفته.
صدرعرفایی تنها بازیگری است در ایران که می تواند روح یک نقش را به تماشا بگذارد،از مادر نگران «بادکنک سپید» گرفته تا غمناز فیلم «شبی که ماه کامل شد».
وی در هر فیلمی که ظاهر شده توانسته تاثیر گذار بوده و در موفقیت آن موثر.این موفقیت در سایه اتفاق درونی است که برای وی رخ می دهد.
صدرعرفایی،اول در باطن بازیگر شده، سپس ما به ازای آن را در ظاهر جلوه داده است.این راز موفقیت او و تمام بازیگران کاربلد است.
وی پرورش یافته کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است،جایی که بسیاری در آنجا آموزش درست دیدند و مطرح شدند.
فرشته صدر عرفایی بازیگری را در سنین نوجوانی،یعنی از ۱۲ سالگی با تئاتر شروع کرد.وی گوینده و عروسک گردانی کارکشته نیز هست که در آثار زیادی هنرنمایی کرده.کارگردانی از دیگر هنرهای این هنرمند بی حاشیه و دور از جنجال است.
وی هنرمندی عملگراست و از شعار به شدت دوری می کند.برای موفق شدن در عرصه هنر،هدف وسیله را برای او توجیه نکرده و نمی کند.صدرعرفایی به خوبی می داند برای موفق شدن و تاثیر گذار بودن، باید ممارست و تلاش خود را بیشتر کند، نه اینکه مانند طبلی تو خالی در فضاهای مجازی و غیر مجازی سر و صدا راه بیندازد.
در مراسم رسمی و غیر رسمی همواره رفتار،گفتار و کردار مناسب پیشه کرده.این از دیگر مزیت های این هنرمند مودب و کم حرف است.همین فاکتورها عامل موفقیت و هنرنمایی اوست.
وی در بازی های خود توانسته «آن» را به تماشا بگذارد،مخاطبان نیز در تمام هنرها دنبال این «آن» هستند.بسیاری خواسته و می خواهند به این مهم دست پیدا کنند،اما نتوانسته و نمی توانند،زیرا واجد شرایط نبوده و نیستند.
هنر بازی فرشته صدرعرفایی، کلاس درسی برای بازیگران ایرانی است،اگر می خواهند در این عرصه موفق شوند.
