جشنواره فیلم فجر ایران،بیش از ۳۰ دوره برگزار شد،اما تغییر مدیریت سینما،مانند همیشه تغییرات ماهوی و ساختاری را به دنبال داشت.عده ای که می خواستند خودنمایی کرده و خویش را مهم جلوه دهند،تصمیمی غیر معقول و کودکانه گرفته و جشنواره فیلم فجر را که در جهان شناخته شده بود،با بی رحمی کامل دوپاره کردند!
اهالی رسانه و هنرمندان با این تصمیم اشتباه بسیار مخالفت کردند،اما برخی از مسوولان سازمان سینمایی که برای خود و آشنایان شان کار تازه ای دست و پا کرده بودند، به هیچ وجه زیر بار نرفته و حرف شان را به زور به کرسی نشاندند!سریع دست به کار شده و بودجه ای هنگفت از بیت المال مردم را نیز به خود اختصاص دادند.
جشنواره ای که یک سازمان و دبیر واحد داشت،دارای دو ساختار شد با دو دبیر متفاوت.این جداسازی تحمیل بودجه ای جدید را نیز به دنبال داشت و دارد.به این ترتیب ریخت و پاشی جدید در عرصه سینمای ایران شروع شد.
دبیرانی که بر مصدر جشنواره جهانی فجر از آغاز تا امروز نشسته اند،اصلا مدیریت لازم برای کنترل و تربیت این کودک ناخواسته را نداشته و ندارند.
طولی نکشید که رییس وقت سازمان سینمایی مخالفت خود را با دوپاره شدن جشنواره اعلام کرد،اما برای متوقف کردن آن کاری نکرد،یعنی نمی توانست انجام دهد،زیرا دستور از جای دیگری صادر شده بود!
بسیار سعی شده و می شود تا با خرج بودجه های کلان و جنجال و اشغال رسانه ای،برای این جشنواره بی هویت جایگاهی دست و پا کنند،اما موفق نشده و نمی شوند.
دلالان جشنواره با جیب های قلمبه شده،به این سوی و آن سوی دنیا رفته یا با این و آن تماس گرفته و می گیرند تا با خواهش و تمنا و نشان دادن در باغ سبز،مهمانی را به جشنواره بیاورند،اما ندانسته و نمی دانند که جشنواره بی هویت با حضور مهمانان اعتبار پیدا نمی کند،حتی اگر اسکورسیزی و اسپیلبرگ را بیاورند.
کارگاه هایی را که برپا می کنند،کوچک ترین فایده ای برای جشنواره و سینما ندارد،اگر نگاهی به لیست مدرسان انداخته شود،مشخص می شود که اکثر آنان در حد و اندازه یک کلاس معمولی سینما نیز نیستند،چه رسد به جشنواره جهانی فجر!این مدرسان منصوب،چه در چنته دارند که به مخاطبان عرضه کنند؟!
این همه در داخل کشور استادان مسلم سینما با تجربه ای بالا وجود دارد،چرا از آنان استفاده نمی کنند؟!جواب شان معلوم است:ما فقط با خودی ها و نخودی ها کار می کنیم!
کدام جشنواره معظمی را در جهان سراغ دارید که روابط عمومی اش هر خبر بی ارزش و اتفاق ساده ای را در بوق و کرنا کرده و مدام انتشار دهد؟مگر حجم انتشار خبر باعث رونق یک جشنواره و ارتقای آن می شود؟جشنواره باید خودش دارای هویت باشد تا مورد قبول خاص و عام قرار بگیرد. جشنواره فیلم «کن» با خبر پراکنی به این جایگاه والا نرسیده است؟فقط اخبار و اتفاقات مهم را،آن هم در حجم کم منتشر می کند،احتیاجی نیز به این کار ندارند،زیرا تثبیت شده هستند.
در ایامی که جشنواره معظم فیلم فجر هنوز به «شو» تبدیل نشده بود،احتیاج به راه انداختن جار و جنجال رسانه ای نیز نبود،این رسانه ها و اهالی آن بودند که مدام به دنبال خبرگیری و انتشار آن بودند.کجا این همه بودجه صرف تبلیغات و انتشار اخبار می شد؟کی دبیران جشنواره به رسانه ها پول کلان می دادند تا برای شان ویژه نامه منتشر کنند؟هر نشریه ای خود را موظف می دانست با بودجه خودش برای جلب مخاطبان و پوشش بهتر اخبار، ویژه نامه ای در ایام جشنواره منتشر کند.
تعداد مدیرانی که برای بخش های مختلف جشنواره جهانی فجر منصوب شده و می شوند از تعداد فیلم های نمایش داده شده بیشتر است!مگر جشنواره ای که هنوز هویت و اصالت پیدا نکرده،این همه مدیر ریز و درشت می خواهد؟این تعداد مدیر به معنای این است که دبیران این جشنواره توانایی اداره آن را ندارند و می خواهند با این بریز و بپاش های بی مورد خود را مهم جلوه دهند.
اغلب فیلم های خارجی را که قرار است در جشنواره نمایش داده شوند،برای مخاطبان و منتقدان ناشناخته بوده و کیفیت لازم را ندارند،مانند سریال های بی هویت کره ای که تلویزیون با قیمت مفت می خرد و نمایش می دهد!
دبیر و مدیران جشنواره جهانی فجر قصد شان فقط دادن بیلان به بالادستی ها ، خودنمایی و مصرف بودجه بی حساب وهنگفت است.خودشان بهتر می دانند و مطمئنند که این جشنواره هیچ کمکی به سینمای ایران نکرده و نخواهد کرد.
جشنواره نیم مرده جهانی فجر،هرگز با تنفس مصنوعی زنده نخواهد ماند!
