در هر بخش از هنر، از خط گرفته تا سینما، هنرمندان زیادی هنرنمایی کرده و از صحنه روزگار خارج شده‌اند، اما خاطرات و آثار آنان بعد از گذشت سالیان سال همچنان باقی است، زیرا حافظه مردم آنها را حفظ کرده و سینه به سینه انتقال داده شده است. آنچه مردم بخواهند می‌ماند و آنچه نخواهند از بین می‌رود.
در تاریخ هنر ایران زمین، هنرمندان بیشماری در عرصه‌های مختلف هنرنمایی می‌کردند، اما فقط نام و یاد عده‌ای معدود از آنان باقی مانده و بقیه به دست فراموشی سپرده شده اند، زیرا از مردم دور بوده و مردم آنان و هنرشان را در لوح ذهن و دل ثبت نکرده‌اند. هر چند که نام و آثار بسیاری از آنان در کتاب‌های درسی نوشته شده و در دانشگاه‌ها و مراکز هنری تدریس می‌شوند. ای کاش حداقل یک واحد درسی را در دانشگاه‌ها و مراکز هنری به بخش خاطرات هنری اختصاص می‌دادند تا هنر پژوهان بیش از پیش با هنرمندان سرزمین خود آشنا می‌شدند. در گذشته این خاطرات مداوم مرور می‌شد، برای همین در آن دوره مردم بیشتر هنرمندان و بزرگان خود را می‌شناختند. به همین خاطر در مکتبخانه‌ها، مدارس و خانه‌ها برای ترغیب نونهالان و نوجوانان به پیشرفت در زمینه علم و هنر بسیاری از این خاطرات برای آنان روایت می‌شد.
دانستن سرگذشت بزرگان و هنرمندان و اینکه برای رسیدن به جایگاه هنر چه ملامت ها شنیده و چه سختی‌ها کشیده‌اند، سکوی پرتابی است برای دانشجویان و هنرپژوهان تا آنان را به قله موفقیت برساند. جا دارد مسؤولان هنری در مراسم و همایش‌های مختلف هنری بخشی را هم به خاطره‌خوانی اختصاص دهند تا یاد هنرمندان سفر کرده و ناکرده همواره در ذهن و دل مردم زنده بماند.
@nasrodinmolla
