آرت کافه- سیدرضا اورنگ:اجرا،هنر است و مجری خوب هنرمند.در طول تاریخ،حداقل از دوره شهرنشینی،افرادی بودند که با توانایی خود می توانستند برنامه ای خاص را در حضور مردم اجرا کنند.بعدها این هنر گسترش یافت و مراکز نمایشی را به اشغال خود در آورد.
از زمانی که تلویزیون پا به عرصه وجود گذاشت،اجرا و مجری گری به بالاترین سطح خود رسید و ارزش این هنر،بیش از پیش به چشم آمد.
متاسفانه عده ای در ایران،اجرا را کاری ساده می پندارند که هرکسی و با هرتوانی می تواند به راحتی آن را انجام دهد،این خیالی است خام که خام اندیشان شایع کرده اند.
در کشورهایی که تلویزیون آنها مطابق استانداردهای بین المللی اداره می شود،هرگز به هرکسی اجازه نمی دهند به عنوان مجری مقابل دوربین قرار گرفته و روی آنتن برود.
شرایطی که برای مجری در نظر می گیرند،بسیار سخت تر از شرایط یک بازیگر است، زیرا یک مجری می تواند با یک اجرای خوب مخاطبان را مقابل گیرنده های تلویزیون بنشاند و یک مجری بد فراری دهد.
برای این کشورها مخاطب در اولویت اول قرار دارد،تنها آنچه را که مخاطب از آن استقبال می کند،تولید و روی آنتن می فرستند.
اگر فردی تمام خصوصیات فیزیکی را برای مجری شدن داشته باشد،اما با ادب آشنایی نداشته باشد،هرگز وی را به استخدام در نمی آورند.ادب شرط اول مجری شدن است،زیرا با مخاطب روبروست. مجری،آینه ای است برای انتقال ادب،نه بی ادبی!
متاسفانه در کشور فرهنگ خیز و با دیرینه ای درخشان مانند ایران ،این گونه رفتار نمی شود و مدیران و مسوولان تلویزیون،هر کس و ناکسی را مقابل دوربین،در برابر مردم قرار می دهند.
اکثر این افراد که هرگز نمی توان نام آنان را مجری نهاد،نه به واسطه توانایی،بلکه با لطایف الحیل و حمایت های فامیلی روی آنتن رفته اند.وقتی یک فرد از ادب به دور است و توانایی اجرا با متن را ندارد،چگونه می شود نام مجری بر وی نهاد؟!
متاسفانه این افراد یا دوره ندیده اند یا به آنان درست آموزش داده نشده و یا کلا بی استعداد هستند که توان اجرای درست را ندارند!
در گذشته ای نسبتا دور،کسانی که می خواستند در ایران مجری شوند باید از هر حیث واجد شرایط بوده و از بوته آزمایش ها و آزمون های مختلف و سخت سربلند بیرون می آمدند تا بتوانند در مرحله اول فقط برای چند ثانیه روی آنتن بروند.برای همین در آن ایام مجریان به مراتب توانمند تر و با ادب تری داشتیم.
متاسفانه امروز هرکسی سودای بازیگر و مجری شدن در سر دارد!بسیاری از این افراد عقیده دارند برای بازیگری و اجرا سواد لازم نیست،بلکه فقط کمی شانس و پارتی می خواهد.وقتی اجراها و بازی ها در ایران این همه سطح پایین باشد،معلوم است که همه مدعی می شوند.
استاد بی نظیر اسماعیل میرفخرایی،تنها مجری ایرانی بود که نه تنها جامع الشرایط ،بلکه بسیار فراتر بود.برای همین اجراهایش در تلویزیون ایران تاریخ ساز شد.این مجری توانا در آمریکا و استرالیا فن تولید برنامه های تلویزیونی و هنراجرا را تدریس می کند،اما تلویزیون ایران از توانایی و هنر این استاد مسلم اجرا و تولید بهره نمی گیرد تا سطح برنامه ها و اجراها را بالا ببرد.
اگر انتخاب و آموزش مجری در اختیار کامل استاد میرفخرایی باشد،هرگز یک فرد ناتوان،حتی با پارتی های گردن کلفت اجازه پیدا نمی کند به عنوان مجری،ولو برای چشم برهم زدنی مقابل دوربین برود.
خصوصیت بارزی که استاد میرفخرایی را در دل و ذهن مردم ماندگار کرد ادب ذاتی و اخلاق کاری وی بود.
متاسفانه اغلب مجریان امروز صداوسیما،بی ادبی کردن به کارشناسان،مهمانان و مخاطبان را جزو افتخارات خود می دانند!
این گروه بی ادب و بی سواد،کوچک کردن مهمانان را نشان قدرت خود می دانند،درحالی که ضعف بارز آنان را نشان می دهد.اگر توانا بودند هرگز چنین رویه ای در پیش نمی گرفتند.کسی که سواد دارد و منطق،چگونه جرات می کند به ساحت مهمان و مخاطب جسارت کند؟!چون این نوع مجریان ناتوان هستند و بی سواد،می خواهند ناتوانی خود را با توهین و جسارت به مهمانانی که از هر لحاظ سرتر و برتراز آنان هستند جبران کنند،اما همیشه نتیجه معکوس داشته و دارد.بارها پیش آمده که مقابل بینندگان سنگ روی یخ شده اند.
این افراد ناتوان که برخی نیز تبدیل به نور دیده مدیران صداوسیما شده اند،فکر می کنند که باید به اصطلاح خودشان «روی» کارشناس و مهمان برنامه را کم کنند،زهی خیال باطل.
مدیران تلویزیون، چرا این افراد را به کار گرفته و چرا با بی اخلاقی ها و خطاهای آنان برخورد نمی کنند؟آیا ترس دارند یا اسراری در میان است که مردم از آن بی خبرند ؟!
رییس صداوسیما باید مدیران را ملزم کند مجریان خاطی را از کار برکنار و افرادی توانا توسط افرادی چون استاد میرفخرایی انتخاب و آموزش ببینند تا دیگر بی ادبی به ساحت محترم مهمانان ومخاطبان اتفاق نیفتد.
